Kollumer flash-backs

Ik huilde aan een stuk door toen ik in een korte broek naar de kleuterschool moest, die naast de pastorie was, waar ik 's nachts last had van enge valdromen, waarbij ik net niet te pletter viel en waarbij buitenaardse wezens mij bestookten met enge laserstralen. Ik was zo verliefd op mijn juffrouw Van der Zee, dat ik bij het zien van de Waddenzee die zee met haar associeerde en emotievol dichtklapte.

Bij de fietsenmaker stalen we binnenbanden om er gevaarlijke katapulten van te maken met dikke bulten. De dorpsschilder Salverda genoot van onze nieuwsgierige snuiten tegen het raam van zijn atelier. In de kerk ruilde ik met hem witte pepermuntjes tegen groene pepermuntjes, die ik tot op heden nooit meer ergens heb kunnen kopen.

Kollumer kaas mag dan bekend en lekker zijn, ik heb die fabriek nooit ontdekt. In een supermarkt betaalde ik met honderd gulden voor een ijsje, wat de kassière verdacht vond en inderdaad, ik had mijn eigen vader bestolen. Had hij maar niet moeten weigeren op mijn koele suikerbehoefte! Ik stal er bierflesjes in de achtertuin van een slijterij om ze vervolgens voor statiegeld aan de voorkant in te leveren. Ik wist dropzakjes te stelen, voordat de snoephandelaar verscheen en in de jachthaven beroofde ik enkele boten van hun overtollige ballast. Ik kende François Villon nog niet, maar er waren vele overeenkomsten, die mij tot op de dag van vandaag met waardige trots vervullen.

Ik kocht er mijn snoep bij de plaatselijke Jamin, ik verdronk er bijna twee keer, gered door een vriend en een mooie jongedame, met wie ik meteen wilde trouwen, maar dat liep anders. De vriend kreeg twee gulden vijftig en de engelachtige heilige tien gulden. Ik schaamde me diep. Voortaan haatte ik de waarde van geld. Een armoedig vrouwtje, Lena, voorzag ons van boerenbont-borden enzo, en de buurvrouw deed me smullen van bessensap. Ik schreef nog met Lena in mijn kloostertijd, waarbij ze me steunde. Sindsdien weet ik dat de meest nederigen het hemelrijk beërven. Over de psychotische nadelen wil ik niet uitweiden.

Ik kocht er bij een van-alles-wat-winkel de afgeprijsde Toppers-in-strip, waardoor ik kennis maakte met de wereldliteratuur, wat me zeer charmeerde en waardoor ik uiteindelijk de literaire schrijver werd, die ik nu ben.
Valse bescheidenheid heeft daar geen boodschap aan.

Denkend aan die kleine jongen, die ik toen was, schuilend onder de tafel van de bevriende slager, omdat de gymnastiekleraar me had verwijderd, voel ik best wel gerechtvaardigde sympathie voor wie ik toen was en ook voor wie ik na jarenlange ploeteringen nu ben geworden.

Ondanks de tegenkrachten.

Kollumer flash-backs

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.3 met 6 stemmen 1.244