Hartenkreten

Weg met gele stenen

Er klinkt een liedje van Neil Young op de radio. “Hart van goud”, ik heb het al dikwijls gehoord. Een traan rolt uit mijn oog. Waarom denk ik aan vroeger?

Het muziekprogramma wordt onderbroken door het weerbericht: Regen! Waarom luister ik er naar? Ik ben iets uit mijn leven verloren geraakt. Wij, het gezin, woonden daar waar de lantaarnpalen geen licht meer hadden, aan een weg met gele stenen. Ik ben er iets van mijn geest kwijtgeraakt. Alles draaide om die vrouw. Het was mijn moeder, ik word er niet goed van.
Ik las ergens dat kinderen levenslang schuldgevoelens kunnen hebben. Er is iets waar ik last van heb. Alsof mijn wereld geen bestaansrecht heeft, alsof “mijn” doden, geen doden zijn. Mijn vrienden geen familie hebben, mijn geliefden nooit geboren zijn. Er is iets wat ik mijn leven lang heb moeten missen, en waar verwarring voor in de plaats kwam.

Ik denk even dat het liedje weer opnieuw gaat beginnen, maar het is economisch nieuws. Het is crisis en het gaat niet goed met de bestuurders van dit land.
Ik denk aan een oude, open auto op de weg met gele stenen, de flamboyante bestuurder zwaait naar een luchtballon, maar door de wind waait zijn hoed weg.

Opeens is alles weg, de herinneringen, de radio, het liedje, de weg met gele stenen, en sta ik weer met mijn voeten in dit leven.