Armoede, Literatuur en Rijkdom

Ik herinner me mijn eerste computer nog, waarmee ik niet veel anders deed dan gedichten opslaan en uitprinten, om ze vervolgens naar diverse tijdschriften te versturen, wat me heel wat geld aan postzegels heeft gekost en ook niet, want ik plakte er met veel gemak gebruikte postzegels op. Met een inktwisser werd ik erg kundig in het wegwerken van de poststempels. De oude Epson-printer weigerde al binnen enkele maanden en ik struinde de papierbakken af, op zoek naar dure tijdschriften, die de rijken achteloos weggooiden. Soms vond ik romans van statuur of psychologische en wetenschappelijke tijdschriften, waarin ik dan als een professor Weetgraag snuffelde. Het tijdperk van gedichten naar tijdschriften sturen ligt allang achter mij, ik heb het zelf afgesloten en ik heb er genoeg roem mee gescoord. Het nostalgisch terugkijken naar die romantische schrijftijden wil ik graag laten, want waar communicatie tussen mensen versneld kan worden, daar is vooruitgang en verlichting. Al wil de monnik in mij daarover nog wel tegensputteren. Hem naai ik zijn mond dicht met ijzerdraad, zodat zijn silentium een feit is.

Multatuli wordt vaak gezien als een prototype van de arme schrijver, die verkleumend op zijn zolderkamer met ijzige vingers zijn boeken schreef. Jack London, Villon, Rimbaud, Chatterton, Léautaud en Kloos waren ook niet rijk, om maar enkelen te noemen. Toch schreven ze sublieme, geniale, gedenkwaardige literatuur. Zonder centen kan het dus ook. Maar met centen gaat het vaak veel beter, want rijke schrijvers zijn in de meerderheid, dat weer wel. Toch staan ze altijd voor dezelfde taak als hun minder gefortuneerde collega's en schept dat toch een geestelijke band. Geld is dus bijzaak. Laten we maar hopen.

De rijke schrijfster Esther Verhoef kijkt me nu al enkele dagen glimlachend aan via een promotiefoto, die ik bij de straatafval heb weggesnaaid. Haar roman 'Tegenlicht' prijkt momenteel op de eerste plaats van de AKO Boeken Top Tien. Esther (1968, 's Hertogenbosch) is begonnen met columns in het vrouwenblad Flair, maar in de loop der jaren uitgegroeid tot een serieuze thriller-schrijfster. Ook samen met haar man Berry onder het pseudoniem Escober, wat me doet denken aan dat Engelse echtpaar, French geloof ik. Het schijnt een succesformule te zijn, maar tevens een populaire trend, die zijn doel voorbij schiet. Esther verkocht wereldwijd 50 miljoen informatieve boeken over huisdieren, wat haar kassa heeft doen uitpuilen en haar uitstraling weergaloos gepimpt heeft.

De promotiezin 'Meeslepende roman over de verstrekkende gevolgen van een ontregelde jeugd' heeft me waarschijnlijk ingepalmd en ik ga me zeker in deze roman verdiepen, zodra ik hem ergens tweedehands voor een prikkie tegenkom, want voor de volle prijs, knappe schat, kan ik een kleine week overleven. En om me voor jou in de schulden te steken, daar ben ik net iets te weinig schizofreen voor. Toch moet er iets zijn tussen ons, anders zou je niet elke avond zo naar me staren, terwijl ik mijn oeuvre opbouw. Ik denk dat we samen op niveau over de literatuur kunnen praten, dat we op dat gebied uitstekend zouden klikken, maar er liggen helaas onverzettelijke boomstammen en verborgen bommen op de brug naar elkander toe. Majesteit, zullen we ons verzoenen? Of blijf je me denigrerend als minderwaardig uitschot verachten?

Esther Verhoef Armoe Armoede Literatuur

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.3 met 3 stemmen 96