Er brandt nog licht in de smidse… 2

Terwijl de laatste zinnen van de net herlezen beschouwing “De Smidse” (zie deel 1) nog in mijn brein zijn blijven hangen, maak ik, als in een trance, een nieuw formulier aan om dit gedeelte te schrijven. De vertrouwde beelden van het beschreven geliefde plekje uit mijn jeugd, waarvan het autobiografische gehalte zeer hoog is, staan nog op helder op mijn netvlies. Verbeeld ik het mij, of zie ik een lichtspleet door de kieren en de onderkant van de voorste zware roldeur? Vreemd… Ik ga, als door een magneet aangetrokken op het gebouw toe en schuif de niet vergrendelde roldeur aarzelend langzaam op een kier.

Boven het aambeeld hangt een, aan vier ijzeren kettingen bevestigd raamwerk met een dikke glasplaat, waarboven twee sterke lampen branden. Het restlicht van deze spots laat gehele interieur duidelijk zien. - Uit het niets schalt plotseling een krachtige stem: “Nou, eindelijk, ‘Griaßdi, Bua’, Iris had me al op jouw komst voorbereid”, meteen gevolgd door de mij zo bekende bulderende diepe bariton lach. Het is Toni junior, gezeten op de stapel pallets, van waar ik vroeger zo graag naar zijn werkzaamheden keek. Hij is totaal niet veranderd, terwijl ik toch ruim meer dan twee maal zo oud ben dan hij vroeger was. “Kijk eens aan”, hervatte Toni zijn luidruchtige begroeting, “daar heb je voorwaar onze ‘Lettersmid’. Vroeger, toen je als kleine bleekscheet op deze pallets zat, dacht ik soms: dat wordt nooit iets met die bua, te mager, weinig initiatief, durft geen risico te nemen en heeft vermoedelijk weinig doorzettingsvermogen. Kijk hem nu staan, had het nooit gedacht bua.”

“Mijn god, Toni, ik schrik me een hoedje. Wat doe je daar op mijn plaats? Waarom ben je niet ouder geworden dan je toen was, waarom kan je Nederlands spreken en waarom noem je me nog steeds bua? Ben ik in jouw ogen nog steeds het knaapje van toen?”

“Ook jij bent niets veranderd bua; vragen, vragen en nog eens vragen. Niets mis mee. De antwoorden zijn simpel. Kijk: Mijn verschijning is niets anders dan een projectie van het beeld uit jouw jeugdherinnering, ik heb je altijd bua genoemd en waarom zou ik het nu anders doen? Wat de taal betreft: op het moment dat jij Chinees of Fins spreekt kan ik dit daardoor eveneens. In feite voer je op dit moment een dialoog met jezelf en dat werd nu eens de hoogste tijd. Waar is je motivatie om iets te schrijven gebleven? Waarom stel je dingen steeds uit? Waarom je steeds steevast verschuilen achter excuses over gebrek aan concentratie, wisselend sterk nalatend geheugen? Ik bespeur al maanden een houding die je uitstraalt, zo van: “Kenna dät i scho, obba meeng du i net” (Ik zou het wel kunnen, maar ik heb geen zin). Kijk nu niet zo als een geslagen hond, maar wees blij dat ik jou eens even de waarheid zeg. Nu móét je naar me luisteren, anders help je het verhaal om zeep. Je kunt je nu even niet achter jezelf verschuilen. Kijk bua, het is zo simpel als wat: je kreeg van een bekende schrijfster ooit de erenaam ‘Lettersmid’ en je bent er verguld mee. Vervolgens doe je er verder niets meer mee en dat is niet erg attent. Heb je Iris eigenlijk ooit laten blijken, dat je er blij mee bent?”

“Ik geloof het niet”, moet ik met het schaamrood op mijn gezicht bekennen. “Maar, ik zal hierbij deze inzending, als verlate dankbetuiging, aan haar opdragen; mocht ze niet gecharmeerd zijn van de gekozen verhaalconstructie, dan vindt ze het gebaar wellicht wel leuk? Inderdaad beter laat dan nooit!”

“Kijk bua, zo ken ik je weer. Deze virtuele smidse hier is voortaan de virtuele werkplaats van jou, ‘Lettersmid’. Trek je hier terug om inspiratie op te doen en maak jouw eretitel waar. Al kom je midden in de nacht: in de smidse brandt altijd nog licht en ik ben, als het ware, bij je. Pfiadi Gott, bua” - Zijn schaterlach galmde nog even ter hoogte van de stookplaats; zijn plaats op de pallets was leeg en ik weer alleen.

Langzaam vervaagt de omgeving en staar ik naar de knipperende streep/cursor op de beginplaats voor de laatste alinea. Zoals U van mij gewend bent staat hier steevast:

Tot een volgende keer.

Schrijver: Günter Schulz, 17 juni 2012

agschulzziggo.nl

Als je iemand wilt b dan is jaren te laat altijd beter dan noo

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.3 met 16 stemmen 308