Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

De hemel is een groot dichter rijker

Ooit kende ik een schizofrene jongedame, die de hele dag in de bijeen geplukte gedichten door Gerrit Komrij zat te bladeren en aandachtig te lezen. Ik vroeg me af wie die ploeteraar toch kon zijn, want hij moest wel een megabibliotheek bezitten in mijn verbeelding.

Een tijd later las ik zijn autobiografische boek 'Verwoest Arcadië', waarin ik hem goed heb leren kennen. Ik kwam hem ook vaak tegen in literaire tijdschriften, met interviews en themanummers, denk aan een Bzzlletin-uitgave, waarop hij op de cover staat afgebeeld als Oscar Wilde. Hij kwam er openlijk voor uit, dat hij op mannen viel, wat geheel bij zijn karakter paste.

Ik schreef eens een prozagedicht voor hem (ook gepubliceerd op verhalen.nl), wat ik zo'n tweehonderd keer gekopiëerd heb, waarna ik de trein pakte richting Poetry International in Rotterdam. Daar verspreidde ik alle kopieën en dit is Gerrit dan ook niet ontgaan. Ik sprak met hem op de grote trap over mijn aanstaande dichtbundel 'Hommages', die veelbelovend was, maar die er nooit gekomen is, omdat mijn uitgever van destijds te depressief werd en de missie werd afgeblazen, terwijl alles al bij de drukker lag.

In het theatercafé zat Gerrit aan een tafel achter mij en telkens als ik keek, leek hij wel op magische wijze vanachter een boomstam terug te koekeloeren. Ineens sprak hij mij aan en vroeg op zijn welbekende toon: 'Joanan, hoe gaat het met jou?'. Op zo'n manier, dat ik het nooit meer zal vergeten. Hij kon met zijn stem de kern van je ziel raken. Ik had hem al aardig zitten en hij kwam nog bij mijn tafel staan, waar hij stond te grappen met mijn tafelgenoten. Ik had zo'n ontzag voor die man, dat ik, ondanks mijn geveinsde souplesse, weinig meer durfde te zeggen.

Tijdens de Nacht van de Poëzie 2011 heb ik hem voor het laatst zien optreden, ik zat op de tweede rij en ik denk niet dat hij mij herkend heeft. Hij was als vanouds steengoed in zijn voordrachtkunst met altijd mietersgoede gedichten vol haken en ogen, diepgangen en associaties, bovendien wist hij fantastisch te rijmen en een meeslepende cadans mee te laten boemelen. En als hij op de televisie was, dan werkte zijn geniale humor altijd aanstekelijk, waarbij hij als een soort wandelende, literaire schatkamer allerlei historische wetenswaardigheden wist uit te pakken.

Ik zou nu best eens in zijn kasteeltje te Portugal willen rondneuzen, op zoek naar verborgen Komrij-schatten, maar dat zal zijn vriend niet toelaten, dat weet ik ook wel, maar gewoon als fantasie, 's avonds een goede port drinken, blokjes Goudse kaas erbij en dan met een brandende toorts zijn riante bibliotheek ontdekken, opgravingen doen en hopelijk handgeschreven, ongepubliceerde gedichten opduiken. Boeken zien vallen. De meest onwaarschijnlijke, eerste drukken. Brieven van andere beroemde dichters. Zijn geest nabij weten. Gek worden van al die woorden en de daadwerkelijke verlatenheid en dus maar een cassette opzetten, zodat zijn stem tot laat in die Portugese nacht nog in zijn huis weerklinkt. En toegeven aan de stilte.

Schrijver: Joanan Rutgers, 6 juli 2012


Geplaatst in de categorie: idool

5.0 met 3 stemmen 120



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)