Verstekeling
Amper twee dagen na terugkeer vanuit ons vakantieverblijf en het ons al lang zo vertrouwde stekje op het eiland Gran Canaria, zit ik al weer voor het beeldscherm om het een en ander van me af te schrijven. Voor het geval dat sommigen zich in de afgelopen weken zouden hebben afgevraagd, waarom ik geen enkel respons op welke reactie onder één van mijn inzendingen dan ook heb gegeven, is deze vraag daarmee eenvoudig beantwoord. Al jaren geef ik namelijk pas achteraf te kennen op vakantie te zijn geweest. Kortom en alle gekheid op een stokje: ook aan deze vakantie is weer een einde gekomen. We hebben een fris bruin tintje gekregen, zijn lekker uitgerust maar hebben desondanks niet, zoals wij zo vurig hadden gewenst, met volle teugen kunnen genieten. Mijn in een eerdere bijdrage al genoemde rug- en gewrichtsklachten belemmerden de eerste tien dagen mijn mobiliteit in toenemende mate en qua pijn met een grillig wisselend patroon. Daardoor was het ondoenlijk sommige geplande uitstapjes te maken. Genoeg daarover; voor klaagliederen kunt u beter in de Bijbel bij o.a. Jeremia terecht – volgend jaar beter zullen we maar hopen.
Als ik eerlijk ben, dan moet ik u bekennen, dat mijn kennis over de flora en fauna van dit eiland, dat wij toch sinds 1989 met tussenpozen maar ook met een zekere regelmaat bezoeken, vrijwel nihil is. Goed dan, ik zie het verschil tussen diverse soorten palmen, cactussen en meerdere sterk en (soms vies) riekende kruiden en ook heb ik opgemerkt, dat er naast onze inheemse merel ook andere mij onbekende vogelsoorten leven. Door mijn vrouw werd ik attent gemaakt op een vogeltje, dat sterk op onze huismus lijkt maar zeker drie centimeter kleiner is en eveneens een op hen gelijkend sjilpen laat horen. Misschien ook een inheemse soort, dat ik nog nooit had gezien. De bijna handtamme slanke duiven, die elke ochtend en middag op ons terrasje van de bungalow om wat kruimels kwamen bedelen tel ik gemakshalve even niet mee.
Op de vroege ochtend van onze tiende vakantiedag aanschouwden mijn vrouw en ik tijdens ons ontbijt een boeiend schouwspel. De tuinman was (nadat de automatische sproeiers na zonsopgang al lang hun werk hadden gedaan) bezig met een dikke waterslang de bloemperken, oleanderstruiken en andere mij onbekende grotere struikachtige begroeiingen ruim van water te voorzien. Tien minuten later kwam er opeens een zwarte merel met gele snavel (een mannetje dus) tot vlak bij ons terras, hipte enkele keren door de ijsbloemachtige planten en had vlak daarna een hagedis van ongeveer twaalf centimeter bij haar staart te pakken. Twee meter verderop op het looppad ging het diertje ervan door, de merel met slechts het staartje in haar bek achterlatend. De vogel liet dit onmiddellijk vallen, had vrijwel meteen de hagedis weer te pakken en vloog ermee de struiken van een Chinese roos in. Het staartje van een kleine vijf centimeter lang kronkelde zeker nog een halve minuut op en neer, voordat het bewegingsloos bleef liggen.
Twee dagen later flitste er eenzelfde hagedis door de slaapkamer van onze bungalow en was daarna onvindbaar. Dat diertje, dat in het Latijn Chalcides viridamus heet en in de volksmond de West-canarische skink wordt genoemd, kan ongeveer 18 centimeter lang worden en heeft vrij korte pootjes met aan de tenen ronde, op zuignappen gelijkende, loopvlakken. (Wat zegt u?... Natuurlijk wist ik dit niet, gewoon ‘gegoogled’) “Hebben we dat weer”, zei mijn vrouw, denkend aan de jaren negentig van de vorige eeuw, waar wij er meestal in de maanden augustus/september verbleven. Toen hadden we veelal de overlast van de vele tot vijf centimeter lange grote kakkerlakken. Deze staken, met miljoenen tegelijk, zwevend met en op de krachtige en vrij hete warme oostelijke wind (soms fijne Sahara stofzand meevoerend ook calima genoemd) van de Marokkaanse kust het water van de Atlantische Oceaan over om vervolgens op alle Canarische eilanden neer te strijken. Menige keren moesten wij een of meerdere cucarachas voor het pakken uit onze koffers en uit de in de kasten liggende kleding verwijderen.
De eerste ochtend na onze thuiskomst klonk er een gesmoorde kreet uit onze badkamer. Mijn vrouw, die op dat moment een verfrissende douche nam, wees vol afgrijzen op een donkere schim van ongeveer tien centimeter lang, die in de douchecabine langs een muur heen en weer rende. In minder dan geen tijd was vrouwlief afgedroogd en verliet in de ijlings aangeschoten ochtendjasjas de badkamer. Aan mij blijkbaar de taak, om deze als verstekeling meegereisde nog jonge (onervaren) hagedis te vangen. Gelukkig is me dat vrij snel gelukt, hoe griezelig ik het zelf ook vond om te doen, door een van die handige hulpstukken voor gehandicapte mensen die niet of nauwelijks kunnen bukken gebruikend. Door het hanteren van die lange grijper met rubberen ronde uiteinden was het griezeltje zo gevangen.
Nadat het diertje een vlucht van iets meer dan 3.000 km had gemaakt was die van 3,5 meter hoogte vanaf ons balkon na één seconde al weer ten einde. Het landde versuft tussen enkele graspolletjes in de parkeerkolom en was na enkele tellen verdwenen. Opgeruimd staat netjes. Wij waren van de kleine verstekeling verlost en hij moet mij eigenlijk nog dankbaar zijn, dat hij zijn staartje mocht behouden.
Tot een volgende keer.
ziggo.nlGeplaatst in de categorie: vakantie
Soms keer je met een
611
Geef je reactie op deze inzending:
Met groot plezier gelezen.
En dan ook nog een beestje mee terug smokkelen,
lukt ook niet iedereen.
Mooie impressie van je verblijf/vakantie, nu maar weer gewoon het Hollandse weer aanvaarden is niet anders.Sterkte.