Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

WAUH! WAT EEN VROUW!

Ik werd 29 juli jongstleden in het begin van de middag wakker, daar het de avond daarvoor laat geworden was. In de stilte van de nacht werk ik het meest geconcentreerd. De nadorst deed me uit bed waggelen en de telefoonwekker deed de rest. Na een energiedrankje klikte ik automatisch de televisie aan, denkend, er zal wel wat Olympisch aan de gang zijn.

BAM! In één keer zat ik aan het begin van de dames wielerwedstrijd, wat me gek genoeg meteen boeide. Ik had een tijd eerder een documentaire over Marianne Vos gezien, waardoor ik haar als zeer sympathiek ervoer. Haar broer had door haar succesaandacht een psychose gekregen, maar ik dacht meteen, lieve Marianne, ik weet niet wie dat heeft verzonnen, maar een psychose krijg je niet van te weinig aandacht! Dus steeg ze extra in mijn aanzien.
Dat haar ouders ook fanatieke fans van haar zijn riekt ietwat naar ongezonde overdrijving, alsof zij de eer van het gezin als enige kan waarmaken! Haar broer Robert schiet overal op onze aardkloot foto's van haar en is nu haar persoonlijke hoffotograaf.

Gegoogeld. Marianne is op 13 mei 1987 geboren te 's-Hertogenbosch en ze woont momenteel in Meeuwen (gemeente Aalburg) te Noord-Brabant. Hertog Jan, Hertog Jan, denk ik dan! Als ik de burgemeester van Meeuwen was, zou ik alvast plannen smeden met een gerenommeerde beeldhouwer om een standbeeld voor haar te plaatsen!

De spannende wielercours ging verder en het begon danig te regenen en te waaien. Ik ontwaarde Marianne meer en meer en zeker toen ze met de Russische en Engelse wielrensters op kop ging rijden. Ik zat er ineens helemaal in. Ik was verbaasd over mijzelf, maar het voelde heerlijk. Marianne verdiende het om als eerste over de finishlijn te gaan, gezien haar inzet en voortrekkersrol. Even leek ze een bloedeigen zus van mij en tijdens de laatste sprintmomenten schreeuwde ik met gebalde vuisten 'Kom op, Marianne, je kunt het!'.
Ik was tot tranen toe geroerd toen ik haar zag zegevieren en ik ontlaadde mezelf met een diepdierlijke overwinningskreet. De eerste gouden medaille voor Nederland was binnen en wel door één van de liefste atleten die er is! Ze was zichtbaar dolgelukkig en ik en velen met mij voor haar.
Onze prins Willem-Alexander en de charmante Maxima en hun ja-zwaaiende, opgedirkte glamourkids deelden in de vreugde.

Tijdens de huldiging zong Marianne het Wilhelmus met volle borst mee, wat me bijna een beroerte bezorgde, maar ik heb de Olympische gerechtigheid gevoeld en denk nog even terug aan dat vluchtige moment, na de huldiging, dat Marianne wat verdwaasd om zich heen kijkt en even heel snel naar haar tastbare medaille kijkt en er stevig in knijpt.

En ze blijft maar over de finish gaan, die Russin voorbij en te snel voor die Engelse. Mijn God, wat een supervrouw!

Schrijver: Joanan Rutgers, 30 juli 2012


Geplaatst in de categorie: sport

1.8 met 6 stemmen 104



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)