Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Borscht of Bouillabaise?

Zover ik in mijn herinnering terug kan gaan ben ik mij al op vrij jonge leeftijd van een algemeen bekend verschijnsel bewust geweest. Als peuter of kleuter begin je opeens wensen te uiten over wat je later wilt doen. Brandweerman worden, piloot, treinmachinist, trambestuurder of politieman – alles lijkt bijzonder spannend. Dit gaat soms gepaard met vele fantasieën over hoe men een dergelijk beroep zal beleven en hoe, vooral je vriendjes of volwassenen, tegen je op zullen kijken. Later, vanaf de hogere klassen van de lagere school tot na tijd van de baard in je keel breidt zich dit interessegebied zich uit tot het graag in het echt willen bezoeken van bepaalde plekken op de aardbol, waarover je tijdens de aardrijkskundeles leert en foto’s of afbeeldingen ziet. In de daarop volgende periode tot en met de tegenwoordige tijd wordt dit interessegebied nog eens uitgebreid door belangstelling voor andere culturen, godsdiensten, gebruiken van sommige beschavingen of, om een zijstraat te noemen, de diverse uitheemse gerechten die specifiek door inwoners van een bepaalde natie worden bereid en genuttigd. Je bent daar zelfs nog mee bezig, terwijl je al lang een beroep hebt geleerd dat niets te maken heeft met de vroegere kinderdromen. Praktisch gezien kom je terecht in een vakgebied dat zich heeft aangediend en dat jouw interesse heeft, maar dat vooral ook een goed belegde boterham oplevert; je hebt immers tussen jouw twintigste en jouw vijfentwintigste levensjaar misschien al een gezin gesticht.

Zijn deze genoemde feiten als overdenking nu bijzonder te noemen? Het antwoord moet vermoedelijk ontkennend zijn, want ik geloof, dat ieder individu wel op de een of andere manier bepaalde wensen koestert die verband houden met de mogelijke uitvoerbaarheid van de bij hem levende fantasieën of ideeën. Men bedenke daarbij, dat een en ander toen zijn kracht ontleende aan het feit, dat men in het begin van de vorige eeuw nog niet over de informatiebronnen kon beschikken zoals het medium televisie, de computer met o.a. het internet, de communicatie via de satelliet en de informatie, verkregen door de ontwikkelingen in de ruimtevaart en de verkenning van de ruimte. Men moest zijn hunkering naar kennis stillen door het volgen van onderwijs, lezen van dagbladen en boeken, het nieuws via de radio en de bewegende beelden van het bioscoop journaal.

Terugkijkend op mijn ervaringen in dit verband vanaf mijn jeugd kan ik tevreden en soms voldaan constateren, dat vele wensen uit het verleden al zijn vervuld, zij het op een simpele en minder spectaculaire manier. Sprak een grote afbeelding op de lagere school met het opschrift “Das Land der Mühlen und Kanäle”, getoond tijdens de aardrijkskundeles over Holland nog zeer tot mijn verbeelding, thans woon ik er al ruim 56 jaar. - Op mijn dertiende stond ik met mijn oom Josef bij een rangeerterrein van een treinremise op een heuse kleinere stoomlocomotief. Eer deze aan een lokale trein werd gekoppeld mocht ik toekijken, hoe mijn oom als stoker het gevaarte binnen enkele uren op stoom bracht (meerijden was ten strengste verboden). - Op voorspraak van mij bekende onderhoudsmonteurs bij o.a. Holland Amerika Lijn en van de Gemeente Rotterdam, bezichtigde ik het s.s. Rotterdam cruise schip van de kapiteinsbrug tot in de machinekamer, toen het in 1961 voor onderhoud aan de kade lag. In hetzelfde jaar kreeg ik eveneens een rondleiding door het labyrint en de machinekamer voor de luchtzuiveringsinstallaties van de Rotterdamse Maastunnel. - Stond ik als klein jochie steeds op het balkon bij de trambestuurder, zo mocht ik in het jaar 1986 onder het streng toeziend oog van een mij goed bekende trambestuurder vanaf het eindpunt een halve lus rijden. Vanaf de eindhalte reed ik, op de eerste drie contacten en met een snelheid van een wandelaar, een tram zelfstandig enkele tientallen meters vooruit en bracht haar ook tot stilstand. - Was ik vroeger als tiener regelmatig op de luchthaven van Düsseldorf te vinden, in 1997 mocht ik meerdere keren in de radarruimte én boven in de verkeerstoren van Zestienhoven (excuus: ‘Rotterdam The Hague Airport’) als toeschouwer verblijven; een voorrecht, dat ik nooit had kunnen dromen en dat alleen mogelijk werd, omdat er een familielid werkzaam was. - Het bezoek aan de meldkamer van de Politie Regio Rijnmond in 1997 tot slot vond ik een belevenis, dat ertoe heeft geleid dat mijn respect voor dit beroep enorm is gestegen

De enorme vlucht, die het toerisme vanaf halverwege de vorige eeuw tot op heden ook voor de ‘gewone man’ nam, brachten bestemmingen binnen mijn bereik, die ik vroeger als kind al wilde zien. Ik noem er slechts twee, die zeer tot mijn verbeelding spraken: Gibraltar en de stad Granada met het Alhambra. Ik geef toe, dat het wat mager lijkt ten opzichte van personen die, al of niet beroepshalve, bijna de gehele wereldbol hebben bezocht. Dromen, om o.a. ook het Rode Plein in Moskou, de Schotse Hooglanden, Finland of de Verenigde Staten te mogen bezoeken, strandden deels door het ontbreken van de nodige pecunia of doordat deze bestemmingen niet het interesse hadden van mijn echtgenote. Doordat ik andere landen ging bezoeken, kon ik vanzelf kennisnemen van de inheemse gerechten. De Chinese, de Indonesische en de Griekse gerechten kon men al geruime tijd in Nederland in gerenommeerde restaurants eten en zelfs kant en klaar afhalen.

Het lijkt, alsof de wereld de afgelopen decennia kleiner is geworden en locaties dichterbij liggen, omdat ze sneller te bereiken zijn. Eigenlijk zou ik nu nagenoeg verzadigd en wensloos gelukkig moeten zijn. Dat is echter niet het geval en gelukkig vraag ik mij nog steeds af: hoe smaakt de échte peperdure kaviaar, de originele truffel, waar de rijken der aarde achteloos astronomische bedragen voor betalen (van de soorten die nog niet verdwenen zijn)? Waar eet men de beste Borscht of lekkerste Bouillabaise en smaken ze echt zo verrukkelijk als men beweert? Er blijft dus nog genoeg over om het uit te zoeken. Mocht het allemaal te exclusief en daarom te duur zijn, dan blijft er altijd nog de mogelijkheid om van echte Hollandse snert te genieten.

À propos snert: dat brengt me voorwaar opeens en zo maar op een idee.

Tot een volgende keer.

Schrijver: Günter Schulz, 29 september 2012


Geplaatst in de categorie: individu

4.8 met 4 stemmen 348



Er zijn 4 reacties op deze inzending:

Naam:
Günter Schulz
Datum:
5 oktober 2012
Email:
ag.schulztiscali.nl
Allen bedankt voor de positieve reacties; vooral die van Ivan vind ik een hele eer, want in hem zie ik ook een schrijver/dichter, die graag en ik met veel waardering lees.
Naam:
Ivan Grud
Datum:
4 oktober 2012
Gunter, je hebt al zoveel geluk in je leven, geboren 'Rotterdammer' en liefhebber van Snert, heerlijk, laat die Borscht maar zitten, zo geweldig is die niet.
Naam:
Lodewijk
Datum:
2 oktober 2012
Gelukkig is alles op z'n pootjes terecht gekomen Günter. TYPO-GRAAF, het achtervoegsel alleen al.
Naam:
J.de Groot
Datum:
29 september 2012
Email:
joke190411hotmail.com
Ideetje Günter, tripje naar de Maan,
kijken hoe die maanzaadbolletjes daar proeven?
Kan makkelijk jij wordt toch wel (minimaal)...100!!
Graag gelezen!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)