Ik hou het niet meer bij

Via de NRC ontdek ik dat Jeroen Brouwers weer een nieuw boek heeft geschreven, getiteld 'Restletsels', oftewel 'Dat wat rest aan kwetsuur van een leven lang schrijven'. Hij heeft twee herseninfarcten gekregen, waardoor hij niet meer kon schrijven. Dat is nieuws, ik probeer het snel te verwerken. Als polemist wenst hij het recensentenuitschot als katten in een zak te verdrinken. Hij haalt venijnig uit tegen Jan Siebelink, een fikse kat tegen Hermans en tegen kopstukken voor ingewijden. Op de valreep van zijn strijdbare leven blijft hij een enthousiaste polemist en dat alleen al valt hoog te waarderen.

De volgende is Oek de Jong, inmiddels al zestig en een geweldige metamorfose na zijn Reina Prinsen Geerligsprijs, die hij ooit als jongeling samen met de dichter Jotie T'Hooft ontving. Hij overleefde zijn depressies wel. Zijn nieuwste boek luidt 'Pier en Oceaan', een titel gegapt van een schilderij van Piet Mondriaan. Het is een herinneringsportret over zijn schrijversloopbaan en hij ent daarbij op Marcel Proust en James Joyce. Een foto van hem in zijn achtertuin, doet me terugdenken aan zijn buurman Boudewijn Büch, die veel gedrevener was en niet zo geduldig oersaai. Hij stelt me zeer teleur, want na 'Opwaaiende zomerjurken' heb ik veel meer van hem verwacht. Hij komt op mij over als een poseur, die tragedie gebruikt voor het schokeffect, terwijl hij als mens buiten schot blijft. Hij zegt diep weggestopte ervaringen te hebben opgegraven en dat ziet hij als zijn grootste verdienste. Flirtend met suïcidegedachten, besluit hij ook nu weer te overleven via zijn schrijverschap. Mooi, ik ben klaar met hem. Ik vind Marcel Proust lekker vele malen groter. Die wist met zijn haringen zijn geheugen te vergoddelijken en o ja, ik moet vandaag nog een haring zien te scoren, want ik geloof dat Marcel gelijk had en dolfijnen eten zich ook buikvol aan die wonderlijke vissen en dolfijnen zijn slimmer dan mensen.

Ik heb weer een aflevering van die Nederlandse serie over regenende vissen gemist, ik heb geen tijd om bij 'uitzending gemist' de boel in te halen, want mijn stapel nog niet geziene DVD's puilt uit tot mijn plafond en met de CD's is hetzelfde aan de hand. Mijn laptop moet naar de herstelwinkel, maar hij ligt al maanden onder het stof te nukken in de gang. Het bockbier in de aanbieding ligt in schappen in te verre supermarkten en bovendien regent het teveel om daar naartoe te gaan. Bij nieuwsuitzendingen schakel ik snel naar andere zenders met minder ellende, want ik kan het allemaal niet meer verwerken. Alles gaat tegenwoordig veel te snel en daarom is het geen wonder dat de meeste mensen als lamlendige vermoeiden voortsjokken.

Gek genoeg zie ik ook nog krachtdadige mensen, die vrolijk overeind blijven en met veel plezier hun technologische communicatie-apparatuur bedienen en alles wel met gemak schijnen bij te houden. Een sterker ras of zo. Ik schud er verbijsterd mijn hoofd over, want ik hou het niet meer bij!

Misschien is dat wel niet eens zo erg?

Ik hou het niet meer Te snelle maatschapp

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

0.7 met 6 stemmen 121