Geinig, niet?!

Het geluk ligt soms op straat en deze zonnige dag, twintig jaar geleden zou dat bewijzen...

Bij het verlaten van het huis, voor mijn dagelijkse wandeling, viel mijn oog op een fraai meubelstuk dat de buren van nummer 12 C aan de straat hadden gezet, voor het grof vuil. Het was een bordeaux rode fluwelen driezitsbank met houten ornamenten, die in de baroktijd niet zou hebben misstaan. Volledig in perfecte staat. Even was er die twijfel of ik hem naar binnen zou smokkelen, maar bij mijn eerste pogingen om het richting huis te slepen van dit houten ‘ monster ‘, bleek er geen beweging in te zitten. Zo zwaar was het. Een en al massief hout... De afstand tot de voordeur bedroeg slechts vijf meter, maar bleek een onmogelijkheid.

Een enkele minuut overdacht ik de mogelijkheden en liep het huis weer in om een goede vriend, gehuisvest in dezelfde wijk als ik, te bellen met de vraag of hij mij met dit euvel wilde helpen. Ook hij was enthousiast en sprong zowaar onmiddellijk op de fiets om mij een handje te komen helpen! Maar o, wat was dat ding zwaar! Ik vroeg me af hoe de buren deze bank buiten hadden gekregen vanaf drie hoog, zonder lift en uit een pand gedateerd 1910.

Tja, op het moment dat die vriend en ik zaten te dubben of er überhaupt nog wel een oplossing mogelijk was, kwam mijn vriend thuis. Als het nu niet lukte, dan wist ik het ook niet meer. Hij was op het terrein van sjouwen en klussen wel wat gewend en de hoop om deze mooie zitmeubel te bemachtigen, nam weer toe. Maar, ook onze gezamenlijke inspanningen leidde niet tot het gewenste resultaat...

Het idee alleen al dat de ROTEB ieder moment de hoek om kon scheuren om mijn geliefde object mee te nemen, maakte mij een tikje mismoedig. Al die moeite voor niets. Deze bank was toch een mooi buitenkansje en veel geld had ik toen niet om er een te kopen. Zo mijmerde ik wat af... Ineens werd de droom ruw verstoord door het knerpende geluid van een vuilniswagen, die zowaar ‘ mijn ‘ bank zouden ophalen om terstond in de wagen te verpulveren.

Ondanks de lichte stress kreeg ik een geniale inval! Nadat de mannen uit hun grofvuil ophaalwagen waren geklommen, liep ik naar hen toe en zei met een pokerface, dat ik bij nader inzien mijn bank toch wel terug wilde hebben, maar dat wij geen mogelijkheid zagen om het kolos weer binnen te krijgen. En dan ook nog drie hoog. De mannen vertoonden geen enkele spoor van argwaan en sloegen nonchalant de haak aan de zware bank, hesen het op met hun takelwagen zo door het open raam en hup de buit was binnen! Wij bedankten de heren van de ROTEB hartelijk en we gingen weer ons weegs. Na de mannen te hebben uitgezwaaid, liep ik met mijn vrienden de woning binnen en we ploften, jawel, neer op deze nieuwe aanwinst. We hebben er achteraf zeer smakelijk om gelachen: het was een dag om nooit te vergeten!

geluk op straat op straat

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.3 met 41 stemmen 466