Verdomd jammer
Op 10 november j.l. heeft de Groningse schrijver en romanticus Nanne Tepper zelf een einde aan zijn leven gemaakt, net als zijn lievelingsauteur David Foster Wallace (1962 - 2008). Ik mag hopen dat zijn voorbeeld daar niet aan toe heeft bijgedragen. De laatste jaren van Nanne's leven werd hij getergd door zware depressies, waardoor hij niet meer kon schrijven en dat is wel het allerergste wat een begaafd schrijver kan overkomen. Hij kon zijn somberheid niet meer uitbeelden en dan grijpt die somberheid je extra naar de keel. Of zoals Jotie T' Hooft het uitdrukte 'De dood is een handige dief'.
Nanne Tepper is op 17 januari 1962 geboren in Hoogezand. Op zijn tiende verhuisde hij naar Veendam. Op zijn achttiende ging hij naar Groningen-Stad om er Nederlands te studeren. Dat mondde uit in een full-time schrijverschap op niveau. Hij publiceerde o.a. in 'De Biels', 'Optima', 'Hollands Maandblad' en 'Schrijver & Caravan'. Voorts schreef hij voor de NRC, het AD, het Dagblad van het Noorden, Het Parool en het muziekblad OOR. Hij schreef over literatuur en muziek. Hij heeft ook de rockband 'The Diseases' opgericht.
Nanne is beïnvloed door het werk van Faulkner, Baudelaire en Kerouac. Hij werd ooit 'De Groningse Nabokov' genoemd en men vergeleek hem met J.D. Salinger en Gerard Reve. Hij debuteerde in 1995 met 'De eeuwige jachtvelden' (uitgeverij Contact), waarvoor hij zeer terecht de Anton Wachterprijs ontving. In 1998 verscheen 'De vaders van de gedachte', genomineerd voor de Libris Literatuur Prijs. In 2002 verscheen 'De avonturen van Hillebillie Veen' en in 2008 'De lijfbard van Knut de verschrikkelijke'.
Nanne werd vijftig jaar en als hij zijn depressie te boven was gekomen, dan had hij nog veel moois kunnen schrijven, maar helaas, dat 'als' doet er niet meer toe. Resulteert mijn respect voor zijn puristische schrijverschap, wat zeker het herlezen meer dan waard is. En besef ook dat velen, die dubbel zo oud weten te worden, vaak veel en veel minder kwalitatieve creaties hebben geleverd, als ze al iets dergelijks hebben geleverd.
Ik zeg, sla een Hooghoudtje achterover ter ere van deze toch grotendeels te zeer miskende schrijver, wat voor een deel aan zijn timide, zelfonderschattende, kluizenaarsachtige aard heeft gelegen, maar niet elke schrijver van niveau bezit het exhibitionistische, roemuitbuitende, always-happy karakter van pak 'em beet een Arnon Grunberg.
Geplaatst in de categorie: literatuur
Doordat ik zelf niet overgevoelig ben, kan ik niet invoelen hoe deze mensen de hardheid van de maatschappij beleven. Maar dat de maatschappij hard is, staat voor mij wel vast.
en waarom moeten 'anderen' wakker worden..? ik vind het aan een ieder om zelf te leren omgaan met haar of zijn overgevoeligheid.
Mooi geschreven Joanan.