Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Affectieve verwaarlozing.

Vijftien jaar geleden kwam ik er achter dat ik als kind en puber affectief verwaarloosd ben. Door mijn ouders. Hoe? Dat zal ik vertellen.

Als kind was ik vaak depressief en ik hoefde níet bij mijn ouders aan te kloppen, want die hadden voortdurend ruzie.
Ze hadden genoeg aan elkaar. Àls mijn moeder eens een keer in een goede bui was, knuffelde ze me 'dood', maar een moment later had ik kattenkwaad uitgehaald en dan 'beloofde' ze dat ik een pak slaag van mijn vader zou krijgen als hij uit zijn werk kwam. Dus ik wist wat mij te wachten stond!

Dat pak slaag kwám er en hóe! Mijn vader was vaak gefrustreerd door situaties op zijn werk en die reageerde hij dan even lekker af op mij. Wát een leuke samenwerking tussen mijn ouders! Tjonge! Dit is nog maar één voorbeeld.
De rest is teveel om op te noemen..

Toen ik in de puberteit kwam, bleven mijn ouders ruzie maken en dat vooral 's nachts. Ik ging toen naar de middelbare school, dus ik moest er vroeg uit en die ruzies maakten mij o zo moe...
Plús dat ik vaak moest bemiddelen tussen mijn vader en moeder. Om de beurt vroegen ze mij om raad en ik kreeg het gevoel dat ik de moeder van mijn moeder was en de moeder van mijn vader! En ìk moest mijn kop dicht houden en zwijgen..
Ik was toen een jaar of 15 en ik durfde er met niemand over te praten. Veel vriendinnen had ik niet, want ik durfde niemand mee te nemen naar huis. Uit pure schaamte.

Er is nog véél meer gebeurd, dit is nog maar een tipje van de sluier..
Pas later kwam ik tot de ontdekking wat dit allemaal met mij gedaan had, ik kon geen relaties onderhouden, kreeg last van fobieën, een minderwaardigheidscomplex en depressies.
Na jarenlang in therapie gezeten te hebben, was ik nóg niet wijzer.. helaas.. het zat tè diep.

Vijftien jaar geleden ben ik gaan schrijven over àlles en dát heeft mij geholpen! Tot aan de dag van vandaag.
Hóe confronterend het ook is soms, ik blijf van me af schrijven.
Ik heb er zelfs mensen mee kunnen helpen die in een soortgelijke situatie hebben gezeten. Tóen kon ik bepaalde dingen delen en dát luchtte enórm op!

Hier laat ik het bij.

Schrijver: Alida Booij, 1 april 2013


Geplaatst in de categorie: emoties

3.5 met 6 stemmen 191



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Alida Booij
Datum:
2 april 2013
De ironie is dat mijn ouders zijn overleden..maar dat neemt níet weg dat ik er over blijf schrijven. Maar bedankt voor je wijze woorden, ik voel me er door gesterkt!
Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
2 april 2013
Weet je wat Martin Simek eens tegen mij zei, toen ik hem vertelde over de kille afstandelijkheid/agressie/minmakerij en de sadistische, godsdienstwaanzinnige, vrij-kind verstikkende, dormakende, nazi-achtige strengheid van mijn ouders tijdens mijn jeugd? Hij zei, dat mijn ouders niet zijn vrienden zijn en dat gaf me gek genoeg enorm veel levensadem terug! Ik zeg op mijn beurt, dat jouw ouders niet mijn vrienden zijn!... En ik geloof zeker dat dit een tipje van de sluier is, maar gooi het er allemaal maar uit, zoveel en zolang je kunt!...

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)