Ja hoor, het gaat goed(?!?).

Als men mij vraagt hoe het met mij gaat zeg ik meestal: "goed hoor". Intussen probeer ik alle touwtjes aan elkaar te knopen, maar "het gaat goed". Terwijl ik me in alle bochten wring met een soort van cynisme, wat mij overeind houdt, meestal. Ach, ik heb het nog zo slecht nog niet, kijk maar wat er allemaal gebeurt in de wereld... alsof ik daar iets aan kan doen! Nee, het gaat goed met mij, ik heb nog een dak boven mijn hoofd, eten genoeg. Alhoewel af en toe brooddagen, een blik soep er tussendoor...

Maar toch, als ik even stil sta bij mijn buurman, die in januari jongstleden zijn vrouw verloor, plotseling, tja.. Ik bezoek hem regelmatig en ik vraag hem vaak:"Hoe gaat het?". Waarop hij antwoord dat "het goed gaat". Maar intussen... het onderwerp van gesprek is meestal zijn vrouw, die hij ontzettend mist. Kijk, dát houdt mij overeind, en hoe! Die buurman blijft zijn vrouw trouw, óók na haar dood. Hij heeft notabene zijn huis laten schilderen naar de kleur die zijn vrouw wenste, aqua groen. Hij heeft een goed pensioen inmiddels, maar dat interesseert hem vaak niet.

Wat ik wil zeggen met deze hartenkreet is, dat men zich vaak niet blootgeeft. Alles gaat goed, natúúrlijk, want men dúrft niet meer te zeggen waar het op staat! Het mág niet slecht gaan, want: oei, dát mag niemand weten. Verscholen achter de heggen en verduisteringsgordijnen, voelt men zich vaak "veilig".

Enfin, ik ben doodgewoon van plan om te zeggen: "Het gaat slecht met mij, vraag me niet waarom, want dat is voor mijzelf!". Einde verhaal.

Hoe gaat het met je? gaat het met je?

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 1 stemmen 182