De eeuwige drup

Op zekere leeftijd beginnen de sluitspieren rond de mannelijke blaas tekenen van metaalmoeheid te vertonen.
De tijd is voorbij dat ik de remsporen in de toiletpot met een ferme straal
van het emaille spoot. Zelfs de meest hardnekkige exemplaren waren kansloos tegen zoveel urineergeweld. Het was ook een fraaie brede straal waar het licht doorheen tinkelde en die met een snelle knijp tot staan kon worden gebracht. Op volle kracht maakte ik zoveel gespetter in de pot dat de druppels tegen mijn bril spatten en de buren op de muur klopten of het ook wat minder kon. Meestal floot ik er een vrolijk deuntje bij. Niets bijzonders overigens, de Postkoets van de Selvera's of iets van Nico Haak. Ook in de buitenlucht stond ik mijn mannetje en menige schutting, blinde muur of jonge aanplant had het na nachtelijk cafébezoek zwaar te verduren.

Kort geleden hadden we de schilder aan huis die ook van ons gevoeg gebruik moest maken en mij viel de snelheid op waarmee hij zich niet alleen van zijn overall bevrijdde maar ook nog eens razendsnel de kleine boodschap deed. Even klateren en huppakee weer de ladder op. Ik zit tegenwoordig, 's nachts vaak in de kou, te wachten op de laatste druppel die zich tergend langzaam een weg baant door de interne leidingen. Overdag gaat het beter maar moet ik toch even plas op de plaats maken voor de achterblijvers. Telkens wanneer ik denk de zaak boven water te hebben, komt er onverwacht toch nog een verlaat straaltje de venijnige kop opsteken. Niet veel, maar net genoeg voor alweer een verschoning.

Wat te doen. Er zullen onder ons genoeg nadruppelaars zijn die het voorportaal van de 24 uursluier reeds betreden hebben; een geleend inlegkruisjes of verbandje waar je volgens de reclame blauw van gaat lekken en waar op z'n minst een volle bloemengieter in leeg kan worden gegoten.
Als Hollander kies ik voor een dubbelgevouwen absorberend WC papiertje. Probleem is dat ik na ieder bezoek dat papiertje gedachteloos ververs. Het exemplaar van de vorige keer blijft nogal eens achter en gaat zwerven door onder- en bovenbroek.
Zo laat ik in huis een spoor van wc papiertjes achter die zich langs mijn broekspijpen een weg naar beneden banen en op de grond terecht komen.
Nu is dat in de eigen omgeving geen ramp.
Maar toen in het winkelcentrum voorbijgangers me aanstootten en me fluisterend toevoegden;
'Meneer u verliest wat', werd er een zware wissel op mijn vermogen tot zelfspot getrokken. Gelukkig stelde Mw. T. me na dit incident gerust met de mededeling dat ik op die manier in ieder geval moeiteloos de weg terug naar huis kan vinden.

plasperikelen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 5 stemmen 277