klein excerpt uit een levensgeschiedenis/Prozagedicht

.....en op dat bankje in het park, waarover Vondels stenen, zwarte gestalte met nietsziende ogen scheen te waken; op dat bankje, naast mijn tante, kregen de woorden die ik uitsprak over mijn ziekte, ouderdom en ongeluk een zelfstandige werking, alsof woorden altijd, noodzakelijkerwijs een waarheid bevatten; mijn eigen woorden gingen een zelfstandig leven leiden; zij bepaalden mij plotseling, overrompelden mij, werden tot waarheid, tot ongelukkige waarheid en ik geloofde erin. De lente, de stad, mijn tante spraken het tegendeel uit, maar ik was moe, oud en ziek in Amsterdam, in dat voorjaar, dat ik me altijd zal blijven herinneren.......

Vondelpark verdriet verdriet moeheid

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.3 met 3 stemmen 95