Waarom ik geen schrijver ben.
Ooit, zeg maar rustig jaren lang, heb ik het plan gehad een boek te schrijven. In loop van de tijd heb ik paar losse fragmenten geschreven, een begin en einde bedacht en in grote trekken een verhaallijn ontwikkeld. Maar het boek zal er nooit komen. Daar zijn veel redenen voor en ik weet eerlijk gezegd niet welke de belangrijkste is. Maar de eerste waaraan ik denk is dat de kans dat het ook uitgegeven wordt uiterst gering is. Ik zou nog heel veel werk moeten doen om tot een volwaardig boek te komen. En dat allemaal voor de kat zijn viool doen, vind ik toch een beetje zonde.
Maar er is meer. Een schrijver, en zeker van een roman met veel autobiografische elementen, moet, in mijn opvatting, genadeloos eerlijk zijn. Het is daarbij niet zo heel moeilijk anderen te fileren, maar zichzelf onder het mes leggen is toch net ietsje pijnlijker. En ik heb genoeg om spijt van te hebben of mij voor te schamen. En dan gaat het niet in de eerste plaats om de rotstreken die ik anderen heb geleverd. Het zijn vooral de handelingen en gedachten die zijn voortgevloeid uit mijn bipolaire stemmingsstoornis die ik niet graag zou oprakelen. Het is mooi genoeg dat ze in gecodeerde vorm terecht komen in mijn gedichten. En die hoop ik nog wel een tijdje te blijven schrijven.
Eén fragmentje, het begin, staat op één van mijn blogs. Ik vind het voor plaatsing op de site niet geschikt.
www.bloggen.be/jvs
live.nlGeplaatst in de categorie: literatuur
boek
176
Geef je reactie op deze inzending:
En een inzicht op het functioneren van jezelf hebben.
Door zo als persoon een blik te werpen als een toeschouwer, door naar jezelf te kijken en ook je tekortkomingen en beperkingen te zien en hoe je weet dat te omschrijven.
Heel Knap gedaan Jacob.
(P.s. toch zou ik jouw boek graag eens een keer lezen als.....!)