Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Pyjama Blues.

Letterlijk in de hogere regionen, door een flink aantal trappen die wij, mijn zoon en ik, moesten beklimmen, om de ambtenaar die boven op ons stond te wachten en ons was toegewezen in de sociale dienst te bereiken.
Ik was één keer eerder op deze verheven beveiligde plaats geweest. Dat was voor het opzetten van een weggeefwinkel, in de geest van mijn overleden ondernemende vader, maar dan zonder geld.

Deze keer ging het om een kritische brief over de gang van zaken binnen sociale zaken, die ik had geschreven aan de Burgemeester en Wethouders en de Raad van onze stad, vergezeld door mijn verhaal ‘Lone writer’. De gemeente had het een officiële klachtenbrief genoemd. En daarom was ik uitgenodigd voor een hoorzitting.

‘Een hóórzitting, is dat niet wat overdreven’, dacht ik opnieuw zenuwachtig en stapte naar een raadslid in mijn buurt. Een energieke vriendelijke dame die van harte rondsprong om me gerust te stellen en om haar stappenplanmeter te vermeerderen, met aangename resultaten voor beiden. Ik zou één persoon spreken met een notulist in plaats van de gevreesde rij ambtenaren tegenover ikke alleen. ‘Ja je haalt je van alles in je hoofd’.

Toch heb ik mijn zoon maar meegevraagd en hoewel ik de nacht voor de hoorzitting slecht had geslapen, blaakte ik van energie. De boosheid waarmee ik die ochtend veel te vroeg was ontwaakt, dreef me voort als een opgevoerde motor, die niet meer te stoppen was tot de finish in deze toren van sociale zaken, alwaar mijn overspannenheid zich uitte in één roep: ‘hou op, hou op, hou op!’

Ik héb gezegd en ben volledig uitgepraat met deze instantie. Deze ellende was op gang gebracht nadat ik een verlate erfenis van mijn overleden vader had opgegeven, waarvan door mijn familie was besloten mij hiervan slechts gedeeltelijk op de hoogte te stellen. Hierdoor is gebleken dat de gemeente geld is misgelopen en ik mijn volle toegestane vermogen. Dat is meer dan de gemeente heeft gemist.

Toen ik twee jaar geleden deze erfenis opgaf, geloofde ik nog dat eerlijkheid een deugd was. Ik besef dat ik ongeveer twintig jaar geslapen heb. Eerlijkheid wordt al jaren niet meer gerespecteerd. Omgaan met elkaar in vertrouwen is verboden. Een gedupeerde uitkeringsgerechtigde bestaat niet.
Maar liefst één jaar en acht maanden gesteggel met onbekwame consulenten ben ik netjes, beleefd en fatsoenlijk gebleven, hoe boos ik ook werd. Ten leste stond ik niet meer in voor mezelf en was ik bang dat ik, inmiddels op de rand van overspannenheid, mijn consulente een klap in haar gezicht zou geven. Omdat dit niet verstandig is, schreef ik mijn grief van me af in een brief aan B&W.

Prins Friso las het volgende voor tijdens de huwelijksceremonie van Willem Alexander en Máxima:
‘Gij weet wat mensen doen die verondersteld worden hun volk te besturen: zij heersen erover. En gij weet wat de grote heren doen: zij tiranniseren het volk. Zo mag het bij u niet gaan.’

Maar zo gaat het bij ons wel. In gezin, kerk en regering. Er schijnen steeds minder loonslaven te zijn op de hedendaagse ‘heilige vloer’, die naar eigen inzicht menselijke besluiten kunnen nemen, zelfstandig kunnen handelen zonder juristen, advocaten en rechtbanken. En ook die schijnen te worden getiranniseerd.

Dus aangezien de consulenten ook niks konden doen met mijn bange roep om opnieuw uit- en opgebrand te raken, zat er niets anders op dan zelf iets te bedenken. Mijn overlevingssysteem is gedoopt in de: Pyjama Blues. Vanaf het midden van de middag was ik de ’samenleving’ van me af. Twee uren per dag lees ik. Zeven uren per dag, zeven dagen per week schrijf ik vriendelijke bommetjes van me af. In pyjama.

Terwijl wij via de trappen afdaalden door de poortjes uit de verlichte toren van de asociale macht, had ik het gevoel dat ik een vriendelijke en welwillende ambtenaar, die niet terugschrok voor emoties, gebonden in touwen achterliet, die erin toestemde zijn onderdanen te binden zoals hij zelf, en liet ik mijn vertrouwde overtuiging dat eerlijkheid wint, achter als een zak met wind. Ik heb kennelijk niet meer gedaan dan aanvullende informatie geven om de bijstandswet nog strakker aan te halen met als bonus voorlopig rust voor mezelf.

Er valt geen eer te behalen voor een gemeente op een eerlijke uitkeringsgerechtigde. Er is helaas geen boef op heterdaad betrapt door een consulent, er is geen wet overtreden, er is geen fraude gepleegd. Acht jaar lang is geld verborgen gebleven, zonder dat de gemeente hiervan wist en heb ik met deze opgelegde last, rondgelopen onder hun ogen, totdat ik het niet meer kon dragen, door een ordinaire ruzie tussen een geldzuchtige moeder en een mislukte bijstandsmoeder, die met een flink bedrag ‘op zak’ het Jaarboek haalde met het openen van de eerste weggeefwinkel van onze stad.

‘Er is genoeg voor ieders behoefte, maar niet voor ieders hebzucht’, staat in alle weggeefwinkels geschreven.

Schrijver: Qieneke Elzenhout, 8 december 2013


Geplaatst in de categorie: maatschappij

4.0 met 1 stemmen 85



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)