Als insnijdingen in de ziel, als kerven in het hart......

We zijn gaan wandelen bij het St. Elisabeth Ziekenhuis, onherbergzaam brandpunt van ziekte, dood en verdoemenis, over het smalle pad dat voert langs het riviertje De Leij, dat rustig voortkabbelt en voort zal stromen alsof onheil en het ultieme afscheid niet bestaan en nooit bestaan hebben, en de zwarte kerven in de sepia-kleurige boomstammen waren als evenzovele wonden, toegebracht door een onbekende. Zo is mijn ziel gewond door evenzovele benoembare als onbenoembare zaken.
Vuilwitte sneeuwklompen, de laatste restanten van een koud seizoen, markeerden de wegberm.

Zij, de allerliefste, vertelde mij eens haar levensverhaal terwijl we wandelden over het smalle pad, het verhaal van een leven dat dwars door de diepe ravijnen van de vertwijfeling leidde.

En als de eens zo weelderige boomkruin die gekortwiekt en gesnoeid is, voel ik mij verarmd, voorgoed en onherstelbaar verarmd......

afscheid ziekte moed ziekte moeder

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.5 met 4 stemmen 432