Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Opgroeien

‘Hier, kun je lezen?’, vraagt mijn zoon aan zijn Oma. Hij schuift haar de handleiding van het spel ‘Dolfje Weerwolfje’ toe. ’Ik zal het spel uitleggen, maar je moet het wel zelf lezen want dat kan ik nog niet goed’ zegt hij. Maarten draagt zijn geruite blouse met stropdas. Hij heeft hem zelf uitgekozen, alvast voor het kerstdiner op school. Na het thuiskomen van ons winkeluurtje, wilde hij zich direct verkleden. Hij trekt aan zijn dasje wat, heel handig, met een elastiek en een knoopje om zijn nek zit bevestigd. Iedereen in zijn klas heeft hij een kerstkaart gegeven, en hij heeft zelf de namen op de envelop geschreven. Het kerstdiner was een succes.

Het nieuwe jaar is alweer bijna drie weken oud. Halverwege groep 2 zit hij nu. Ik houd mijn fiets stevig vast, zodat Maarten via het zadel achterop kan klimmen. ‘Oh ja mama, gisteren was het toetsdag’ laat hij me ondertussen weten.‘Oh’, zeg ik, terwijl ik zijn rugzakje op zijn schoot zet. ‘Zit je goed?’ vraag ik hem vervolgens, ‘dan gaan we’, en ik stap snel op. ‘En ik had de meeste fouten van iedereen’, roept hij opgewekt vanachter mijn rug. Ook die ochtend voel ik me enigszins opgefokt om mijn zoon op tijd op school te krijgen. (‘Kom op, neem nog een hap van je boterham, kom op doe nog even een plas’).
‘Zo’, zeg ik. Ik kan nog net een scooter ontwijken. Vlak daarna passeert me een groepje pubers, dat het liefst met zijn drieën naast elkaar rijdt. Ze hebben er geen erg in dat ze mij tegen de stoeprand aandrukken. Ik grom binnensmonds.
‘Maar ik ben toch de slimste’ hoor ik mijn zoon achter me praten, ’want ik spreek Japans’.
Ja, zeg ik, terwijl ik in mijn remmen hang en stop, om bus 74 te laten passeren. ‘Die remmen, verdorie daar moet ik vandaag nog iets aan doen’, denk ik knarsetandend.
‘Ja mama, dat weet je toch: ‘shinkansen’. Dat betekent sneltrein!’.
‘Oh ja’, antwoord ik, terwijl ik weer snel opstap. ‘Mama, je luistert helemaal niet’. De verontwaardiging in zijn stem ontgaat me niet. ‘Ik moet even op het verkeer letten, Maarten’.

’s Middags haal ik hem op uit school. Thuisgekomen rent hij naar binnen, pakt zijn fietssleuteltje van zijn nieuwe fiets en roept ongeduldig: ’mama, schiet nou op, nu is het nog droog’.
Sinds afgelopen weekend is hij van zijn kleine, rode fietsje overgestapt op een 22-inch. Als hij stopt, kan hij met een teen bij de grond. We fietsen een rondje door het park, steken een autoweg over. ‘Zie je wel mama, ik kan al op mijn nieuwe fiets naar school’. ‘Ik vind dat je goed fietst, maar mama wil nog iets vaker met jou samen oefenen, voordat we in de ochtend naar school fietsen.’
‘Waarom nou niet’, kijkt hij boos.
‘Nou jij kan het misschien wel, zeg ik, maar mama heeft nog wat tijd nodig’.
‘Ze durft het nog niet’, zegt hij ’s avonds op schampere toon tegen zijn vader.

Schrijver: Mohair
Inzender: Monique Louis, 19 januari 2014


Geplaatst in de categorie: kinderen

4.8 met 5 stemmen 235



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
J.de Groot
Datum:
24 januari 2014
Mooi deze eigen stijl van schrijven.
Onderwerpen dicht bij huis, maar wel met een bepaalde uitstraling.
Knap.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)