Hartenkreten

Geluk op straat

Vorige week nog.
Even een paar boodschapjes doen.
De deur uit.
De trap van het portiek af.
Links de stoep op richting supermarkt.
En langs de huizen over het brede trottoir huppelde een kindje met achter haar haar vader.
Ze kwam recht op me af.........

Ik maakte direct een grote stap opzij zodat ze ongehinderd huppelend haar weg zou kunnen vervolgen.
Helaas echter schrok ze van mijn beweging.
En kroop weg achter haar vader.
Niet van zins daar weg te gaan.
Ik was gestopt met bewegen om haar niet nog banger te maken op 6 meter afstand dan ze al was.
Ik wil in ieders dromen voorkomen, maar niet als boeman in de dromen van een kind.
En ik zie haar vader denken, wat moet ik hiermee?
Kan die blanke sukkel niet terug kruipen naar onder die steen waar hij vandaan kwam?
Dus ging ik op straat zitten om me klein te maken.
Nog steeds geen beweging bij het meiske.
En deed ik snikkend iemand na die heel verdrietig was.

Ze begon nieuwsgierig te kijken.
Haar vader pakte haar hand en begon met kleine stapjes.
Zoals alles met kleine stapjes begint.
In mijn richting langs me te lopen.

Ik maakte me nog kleiner en verborg mijn gezicht alsof ik bang van haar was.
Maar liet heel duidelijk zien dat ik eigenlijk gewoon verdrietig door mijn vingers naar haar zat te piegen.

En toen ze vlak langs me liep.
Gaf ze me een heel voorzichtige glimlach.
Die glimlach bewaar ik.
En haar hele grote vader hoor ik zeggen.
Daank joe well mman.