Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Een paar lederen, krijtwitte schoenen......

Juist toen in weke, kwetsbare regionen van de hersenen van mijn enige zus schijnbaar fatale ziekteprocessen hun eerste aarzelende schreden zetten, steeds verder oprukten en tenslotte terrein schenen te winnen, juist toen gaf mijn moeder mij de schoenen cadeau.....

Het waren dure, witte mocassins met een dooraderd bovenblad als van craquelé schilderwerk. Was dit haar laatste cadeau? Zou uitgerekend ik, na al de ziektes, zwakheden en misselijkheden van mijn jeugd, uitgerekend ik, wellicht de meest karakterloze, overleven, nu mijn enige nog levende familieleden me dreigden te ontvallen? Ik durfde de schoenen niet aan te trekken; ik streelde hun gladde, zachte, luxueuze witte leer.

Als dit dan het enige was dat overbleef, dan wilde ik de schoenen koesteren, voor eeuwig conserveren, alsof zij eeuwen zouden moeten trotseren, ja, dan wilde ik ze op een hoog, veilig voetstuk een plaats geven als in een museum; voor altijd!, voor altijd!

De toekomst hulde zich in raadsels.
Voorlopig was ZIJ er nog, in de kamer die mijn jeugd weerspiegelde, die de sfeer van de vijftiger jaren van de vorige eeuw ademde; de kamer met het oude meubilair, de staande schemerlamp, de vitrinekast met achter haar deuren al het glaswerk en het chique servies met gouden randen, alleen bestemd voor de zeldzame feestdis.

Voorlopig wachtte zij daar op mij met haar moederlijke hartelijkheid en tederheid die mij nooit meer iemand op die manier zou verlenen.

Voorlopig sloeg het afscheidsuur nog niet, maar ik zag het met huiver tegemoet......

Schrijver: I. Broeckx, 19 februari 2014


Geplaatst in de categorie: afscheid

2.0 met 1 stemmen 94



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)