Ontmoetingen bij de bushalte (vervolg)/Overgegeven aan de onverbiddelijke dood.....

De lente is overdadig en uitbundig; een nieuw licht overspoelt de wereld, narcissen en krokussen tieren welig.
Terugkerend van de Dienstapotheek waar ik gelukkig medicatie kon bemachtigen tegen mijn zware hoest, zag ik bij de bushalte een dood vogeltje liggen; de oogjes waren gesloten, het rode borstje was zichtbaar; stakerig, kwetsbaar en weerloos staken de pootjes onder het lichaampje uit; het beestje was overgegeven aan de onverbiddelijke, bittere ongenadige dood en een intense weemoed steeg in me op om de weerloosheid, om de liefheid, om de kwetsbaarheid in het algemeen en om die van het diertje in het bijzonder.
Twee kennelijk Somalische jongedames kwamen me gezelschap houden; de traditionele hoofddoek om, sneakers onder de enkellange rokken. "Pas op mevrouw" waarschuwde ik een van hen "daar ligt een dood vogeltje, trapt u er niet op!" Met een achteloos gebaar pakte ze het kadavertje op en wierp ze het met een boog in een uithoek. Ik zei er niets over en de dames vroegen me nu
in gebrekkig Nederlands waar ik woonde en waar ik naar toeging.
De bus kwam voorrijden, we stapten in en onderweg giechelden ze nog wat met elkaar......

vogeltje dames weemo dames weemoed

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 2 stemmen 584