Onvoltooide liefde......
Ze heeft me nog gezegd, kort vóór het einde, nadat ze een blik had geworpen op de wandklok, die daar ongetwijfeld tot op de dag van vandaag hangt en de seconden en minuten wegtikt: "Zeven uur, een mooie tijd" (We dronken samen een glas vruchtenbowl in dat sfeerloze, desolate "restaurant", in die gemeenschappelijke ruimte van het zorgcentrum).
Ik heb geen afscheid kunnen nemen van degene, die me mateloos en onvoorwaardelijk vertrouwde, die me liefhad zoals niemand anders ooit, maar wier liefde en toewijding zozeer en zo lang verdacht waren gemaakt door malafide hulpverleners; ik heb geen afscheid kunnen nemen van mijn moeder; haar brein was vertroebeld toen de verplegers waren gekomen en ze naar haar naam vroegen, die ik zo diep verdrietig uitsprak; de naam "Mini", afgeleid van haar doopnaam "Hermina", de naam die haar vader zijn "zondagskind" had toebedeeld.
Ze heeft de bittere drank van het leed zo vaak moeten drinken en de bitterheid legde beslag op haar hart, ziel en verstand gedurende die laatste jaren.....
Wat zou ik er niet voor geven eenmaal met mijn hand door haar haar te strijken, eenmaal uit te spreken wie ze voor mij is geweest en gebleven; mijn onvervangbare moeder....
Geplaatst in de categorie: afscheid