Op kamers in Harderwijk

Aan het einde van een doodlopende weg huurde ik lang geleden een kamer met een gedeelde keuken, douche en toilet.
Er waren destijds nog drie huurders; een verpleegster, een militair en een jongedame, die vrijwilligerswerk bij het Dolfinarium deed. Het huurcomplex stond tussen een benzinestation en een bowlingcentrum in. Aan de overkant zat een kanovereniging.

Ik keek uit over het water en ik schreef een autobiografie en gedichten. Ik zat toen behoorlijk in de kreukels en ik had met nauwelijks iemand langdurig contact. Nu begrijp is wel waarom, maar destijds deed ik wanhopige en extreme pogingen om uit mijzelf te breken. 's Nachts slenterde ik door de oude straten van hartje Harderwijk of langs de gesloten visverwerkingsbedrijven. Door mijn hasjgebruik zag ik de mooiste visioenen bij de nachtvlindervrouwen, die ik in de kroegen ontwaarde.

Overdag glipte ik steevast de openbare bibliotheek in, waar ik rustig enkele uren zoet was. Ik las alles wat mij boeide en ik genoot van de stille sfeer en het vrouwelijk schoon. Een bukkende vrouw kreeg voor mij enorme erotische bijgedachten en dat niet alleen, ik was omringd door allerlei erotische taferelen, waar ik helemaal in op ging.

Ik las 'Les Fleurs du Mal' van Charles Baudelaire en ik vond een soort goeroe in hem, want hij had al die wonderbaarlijke geneugten ook gezien en er formidabel over gedicht. Arthur Rimbaud overigens ook, vooral in zijn prozagedichten. Beiden gebruikten hasj en absint. Charles ook opium.

Ik ging 's avonds vaak nog even knetterstoned naar de plek, waar ooit een kazerne had gestaan, waar Rimbaud een versnelde opleiding had gekregen om voor ons land als huurling in Nederlands-Indië te gaan vechten. Zijn soldij was er allang doorheen gejaagd, want het stikte in die tijd in Harderwijk van de hoeren, die big business roken. Overigens is hij eenmaal in de Oost gedeserteerd. Hij had een spuughekel aan het superieur uitbuiten van andere volkeren, wat hem er later overigens niet van weerhield om in slaven en wapens te handelen. De beste man leed dan ook aan paranoïde schizofrenie.

Ik weet nog dat ik een aantal ansichtkaarten met foto's van Marilyn Monroe erop kocht, omdat ik mij zeer verwant met haar voelde en omdat ze ook niet echt gelukkig was, ondanks haar roem en schoonheid. Daarna kocht ik een haring bij een haringboer, die een wit schort vol bloedvlekken aan had, heel onsmakelijk. Soms zat ik op een terrasje op het centrumplein weg te dromen. Bij de slijterij nam ik dan mijn portie whisky mee naar mijn bedompte huurkamer.
Ik keek naar een kleine, draagbare zwart-wit tv met een uitschuifantenne. Eenmaal stoned werd ik knettergek van de door de wind tikkende touwen van enkele vlaggenmasten. Soms loerde ik ladderzat door sleutelgaten. Een wonder dat ik nooit gesnapt ben. Maar ik had die avontuurlijke spanning nooit willen missen.

Ik ben ver gegaan om mijzelf te confronteren met mijzelf en ik heb het kantje-boord gespeeld, omdat ik wist, dat daar het meeste te halen viel. Ik lag met een open kinwond bijna te hemelen in hoge prikstruiken, terwijl een zwerfkat mij naderde en troostte.
Een trouwe vriend bezocht me en hij schrok van mijn verschijning en mijn gebogen rug. Juist ik moest fier door het leven gaan, vond hij. Ik heb wat afgehuild in die tijd. Het was ik tegen het karma van mijn oude levens. Het was ik tegen mijn psychische mankementen, die ik nog niet helder had, en dan ben je op het allerzwakst. Ik kon mijn pijnlijke beperkingen toen nog niet accepteren. Ik was nog steeds wanhopig in opstand, maar er was één, die mij door dat diepe dal heeft weten op te beuren en dat was Kate Bush.

Ik had de cassette 'The Sensual World' van Kate Bush gekocht, zonder dat ik wist wat voor songs er op stonden. Blijkbaar ging ik voor de coverfoto. Werkelijk ieder lied raakte mijn diepgekwetste hart en bijna elke dag draaide ik haar cassette, alsof zij al die liederen speciaal voor mij had gemaakt, want zo klonk het voor mij. Ik had zoveel behoefte aan vrouwelijke/moederlijke troost en dat vond ik in haar liefdevolle, poëtische stem. Hét lied, dat mij het meeste ontroerde, was 'This Woman's Work', waarbij ik geregeld de tranen liet stromen. Zij ving me op na de zoveelste nachtschade. Zij heeft me uit de donkere krochten van de rancuneuze spookstad Harderwijk geleid...