Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Danielle in de leeuwenkuil

Dromen worden werkelijkheid
Danielle in de leeuwenkuil...

Wanneer mijn meisjes op school het spelletje mee deden, 'waar of niet waar', dan kwamen ze al vlug aan met het verhaal van hun bompa die een paar leeuwen had samen met een goede vriend in het centrum van de stad Antwerpen. Iedereen dacht in de maling genomen te worden als ze dit onwaarschijnlijk verhaal hoorden.

In de jaren zestig gaf Mobutu, koning van Congo, een paar leeuwtjes als geschenk aan onze jonge koning Boudewijn. Boudewijn zag deze gift niet echt zitten maar kon niet anders dan ze te aanvaarden. Het was tegen de etiquette om een geschenk te weigeren. Twee kleine leeuwtjes met toch wel al grote slagtanden kwamen aan op de Cogels Osylei te Zurenborg.
Niet dat wij bevriend waren met het koningshuis, maar de vriend van mijn vader had contacten in Congo en in België en zo kwamen deze kleine moederloze dieren in Antwerpen toe. Dit is ondertussen reeds meer dan 45 jaar geleden. Ik was nog maar 5 jaar maar herinner me hun komst nog, alsof het gisteren was.

Angstig maar vervaarlijk kwaad zaten ze in een hoek van hun binnenkooi. Ze bliezen als jonge katten en lieten al hun tanden zien. We probeerden ze gerust te stellen maar wij leken in niets op hun moeder of andere soortgenoten en ook de omgeving herinnerde hen niet aan de Afrikaanse brousse.

Mijn interesse was groot om vlug vriendjes te worden met deze prachtige dieren. Zij wilden echter niets van ons weten. Na dagen proberen om ze uit hun angstige hoekje te krijgen met wat lekkere vleeshapjes lukte het mijn vader dan toch uiteindelijk om ze op een dag over hun bol te mogen aaien. Zo werden Nero en Leo groot.

Mijn vader wou oorspronkelijk dierentemmer worden. Mijn grootmoeder vond dit geen beroep...boekhouder was beter en het gaf ook meer zekerheid, en zo geschiedde het dan ook. Moeders hebben meestal een grote impact op hun zonen...
De drang naar 'living into the wild' bleef echter bij mijn vader steken. Het lijkt wel of ik dit ook met de moedermelk of beter met de vadermelk heb meegekregen want avontuur en grenzen verleggen zit ook in mijn bloed. Daarom waren deze leeuwtjes ook liefde op het eerste gezicht en ging er veel aandacht naar hen toe.
Spelen mochten ze in de grote tuin en een oude auto deed dienst als circuselement waar ze op konden klauteren, erop en eraf springen, zoals ze wilden. Mijn vader leerde hen allerlei trucjes en ze liepen over balken als de besten.
Zo werd ik vrij vlug gewoon aan hun aanwezigheid en ben ik zelfs eens op hun rug gezet. Zo kreeg ik al vlug de naam 'Danielle in de leeuwenkuil'...

Maar niet iedereen was zo happy met deze wilde gasten. Mijn moeder vond het niet kunnen dat de leeuwen naar ons thuisadres zouden komen en mijn broer had weinig interesse voor de leeuwen. Enkel mijn vader en ik gingen helemaal op in dit verhaal. Ik maakte droomtekeningen in mijn poëzie van hoe mijn huis en tuin er later zou moeten uitzien als ik groot zou zijn.

Geen leeuwen maar jachtluipaarden zouden dan in mijn tuin paraderen... En op mijn 'dressoir' zou een groene boomslang slapen in een tropische fruitschaal. Zodat ze zich ook helemaal zou kunnen thuis voelen bij mij...

En zo verliepen er jaren waar vooral mijn vader toch wel leuke en ook spannende momenten kenden met de leeuwen. Soms vergisten ze zich eens tussen het vleesstuk en zijn hand. Mijn vader zijn hand verdween in de muil van Nero maar na een kort signaal kon hij zijn hand dan toch nog op het nippertje terugtrekken. Of hun nagel kliefde zich een weg door mijn vaders's dij. De nagels zijn zo scherp dat je er eerst zelfs niet veel van voelde. De pijn komt pas later...
Ook ontsnapten de leeuwen een keer en gingen op de stadsmuurtjes wandelen. Vrij spoedig stond de politie in de straat met geweren alsof de oorlog uitgebroken was. Gelukkig kreeg mijn vader de dieren vrij snel terug in hun domein. Natuurlijk volledig te begrijpen dat de omwonenden niet zo gelukkig waren met de aanwezigheid van deze ondertussen groot geworden leeuwtjes...
Instincten zijn en blijven er. Je kunt de dieren het best vergelijken met een grote poes maar dan stukken groter, sneller, behendiger en sterker. Het blijven wilde dieren, hetgeen je nooit mag vergeten als je ermee omgaat.

Uiteindelijk zijn onze mooie vrienden naar de Zoo van Antwerpen gegaan. De vriend van mijn vader overleed en mijn moeder wou de leeuwen niet bij ons thuis. Zij bleef met beide voeten op de grond staan en zweefde niet zoals anderen dat wel deden ...

Mijn vader is ondertussen overleden en zijn vele avonturen heeft hij spijtig genoeg nooit neergeschreven. Hij heeft echter van mij een passionele dierenvriend gemaakt, die tegen het houden van 'dieren in gevangenschap' is. Die streeft voor vrijheid en respect en die hoopt dat de mens steeds die empathie zal kunnen opbrengen om de dieren hun plaats te laten in de vrije natuur.

'Born to be free'

Schrijver: Danielle Vermetten, 11 augustus 2014


Geplaatst in de categorie: dieren

3.8 met 4 stemmen 284



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Danielle Vermetten
Datum:
13 augustus 2014
Bedankt Joanan voor je leuke reactie.
Ja, in de jaren zestig kon men wilde dieren thuis houden. Dit is spannend en leuk maar mijn dierenliefde zegt toch dat de dieren het gelukkigste in de vrije natuur zijn. En dit wens ik hen dan ook toe.
Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
12 augustus 2014
Een opmerkelijk en spannend verhaal, leeuwin Danielle, doet denken aan Jane G. met haar gorilla's. Heel mooi hoe jij deze herinnering aan je vader en jezelf met ons deelt. En bovenmate intrigerend! Incluis een grappige anekdote over koning Boudewijn. Fantastisch hoe je op leeuwenruggen hebt gereden!
Ik weet wel, dat een zeer markante dame van adel twee panters als huisdieren had en dat ze daarmee wandelde. Ik ben even vergeten wie precies. Was het niet in de tv-serie Daktarie, dat er een tamme leeuw meespeelde? Was Tarzan ook niet bevriend met leeuwen? Jij geeft aan, dat dit geen utopie is.
Ken je het gedicht 'De panter' van Rilke?... Ik zag in dierentuin Blijgaarde een meeuw in een benauwde kooi. Het bijschrift luidt: 'Dit is een meeuw, meeuwen houden erg veel van de vrijheid!'.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)