Steeds een toontje lager

Verleden week kwam ik weer eens tot de onthutsende ontdekking, dat er van vaardigheden, die ik tot enkele jaren geleden nog bezat, nagenoeg niets meer over bleek te zijn. Daarom is het ook niet de eerste keer dat ik tot de conclusie kom dat dit proces een onomkeerbaar gegeven is dat zich op meerdere gebieden tijdens het ouder worden zal blijven manifesteren. Deze keer lukte het mij niet, om aan mijn gitaar, die ik al jaren niet meer had bespeeld, ook maar één enkel zuiver klinkend akkoord te ontlokken. Stijve gewrichten en gebrek aan kracht in mijn krommer wordende vingers maakten een goede grip op de snaren onmogelijk.

Ben altijd al een beetje muzikaal mannetje geweest met vooral een zuiver gehoor maar zonder aanleg om uit te groeien tot een virtuoos op welk instrument dan ook. Op mijn vierde bespeelde ik al een mondharmonica en op mijn zevende leerde ik in een mum van tijd een klein diatonisch knopaccordeon met acht bassen goed te bespelen. Op de middelbare school zong ik in ons schoolkoor. Vanaf mijn elfde leerde ik de mandoline en twee jaar later de mandola bespelen. Vanaf mijn zeventiende tot mijn zes en twintigste levensjaar was ik contrabassist van ons mandolineorkest. Ik speelde alle tokkelinstrumenten en de contrabas vanaf bladmuziek.

Tussentijds had ik een achromatische mondharmonica aangeschaft met een toonbereik van vier octaven, die ik eveneens met tussenpozen bespeelde; Toets Thielemans zou een meewarige glimlach nauwelijks hebben kunnen onderdrukken, maar toch. Tot het eind van de vorige eeuw bezat ik ook nog een elektronisch orgel met voetbassen en twee keyboards, die ik als autodidact en met veel geduld op het gehoor leerde bespelen. Buiten onze woning heb ik echter nooit een proeve van aanleg voor deze instrumenten durven demonstreren; zelf deed ik het met veel plezier en kon daardoor op sommige momenten stress reguleren of vergeten.

Daarnaast ben ik een liefhebber van (niet te zware) klassieke muziek, dus valt Arnold Schönberg met zijn twaalftoonsysteem af. Als puber en ook later hoorde ik soms iemand schertsend opmerken, dat ik zelfs op een stukje waterleidingpijp nog enige tonen zou kunnen blazen. Helaas zijn al vele vaardigheden in de loop der jaren bijna verloren gegaan. Ik leg mij erbij neer. Toch oefen ik nu zo af en toe stiekem op een stukje pijp, jawel. Eens zal ik toch de kraaienmars moeten blazen. Zoals gezegd: ik werd en word nooit een virtuoos; de laatste toon van die mars in mineur zal beslist vals klinken. Dat moment zou ik, levend in blessuretijd, het liefst nog zo lang mogelijk willen uitstellen.

Schrijver: Günter Schulz, 1 september 2014

agschulzziggo.nl

de ouderdom ontneemt ontneemt de mens som broegere vaardighede

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.9 met 7 stemmen 196