Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Belevenissen qua vrijwilligerswerk.

Sinds een maand of 7 doe ik vrijwilligerswerk in een bakkerij en/of banket. Tja, ik moest eerst ingewerkt worden en dat viel niet mee.
Het eerste wat ik moest leren, was het brood snijden in de broodsnijmachine. Ik dacht, ha, dát lukt me wel, maar nee, allemaal gaten in het brood. Balen, dus.

Toen kwamen de kassawerkzaamheden, het aanslaan van verschillende broden, gebak, koeken en reclameproducten. Oké, dat ging nog. Maar de producten hadden een bepaald percentage. Wat eetbaar was, was 6% en wat niet eetbaar was, was 21%. Op zich niet erg, maar de kassa was zó ingesteld, dat het soms mis ging, en hoe!
Dus ik drukte soms een verkeerde knop in, met het gevolg dat 'men' soms een bedrag van c.a 9.000,00 euro zou moeten betalen. Een beetje nerveus riep ik een medewerker, zo van, hoe moet ik dit oplossen..?
Die kwam aanlopen en zei dat ik die éne knop in moest drukken en vervolgens liep hij weg. Oké, onthouden, dus..?
Toen kwam er een moment, dat ik er alleen voor stond! Namelijk, mijn medewerker zat op de wc. Lang, voor mij té lang. Enfin, de winkel liep vol met klanten..
Ik werd gek van binnen en werd enorm kwaad, nú moest ik dus alles doen!
Ik werkte de ene na de andere klant af, beleefd, enigszins nerveus, maar het lukte.
Toen leerde ik, dat ik me moest concentreren op die ene klant, die aan de beurt was en niet anders. Rustig blijven, rustig blijven, dat viel niet mee!
Gefrustreerd vouwde ik gebaksdozen in, voor bijvoorbeeld puddingbroodjes en/of ander gebak, lastig, want er kwam regelmatig een knik van het vouwen van die kloterige dozen, en ik probeerde me rustig te houden.
Er kwam een moment van rust in de winkel en ik veegde het zweet van mijn voorhoofd af en liep naar achteren, het zogenaamde eetgedeelte - tafel met stoelen - en plofte neer op een stoel.
Nota bene kwam die eikel van een medewerker van de wc af, eindelijk! 'Sorry, ik had last van mijn darmen' zei hij.
Met een soort van cynisme, zei ik, dat ik daar ook weleens last van had. Maar meestal thuis en dat zei ik dan ook tegen hem.
Ik keek naar de klok en het was ongeveer 2 uur in de middag en er moest nog veel gebeuren. De broodstelling schoonmaken, de snijmachine, het toilet, de keuken, het aanrecht, stofzuigen enz.
Hij maakte grapjes, zo van, het komt allemaal wel goed, dit fiksen we wel.
We? De bestelling moest nog doorgegeven naar de bakkerij enz. en ik wist nog niet zo goed hoe dat moest.
Hij regelde dat wel, hij ging nog stofzuigen, hij dit en dat..?
Ik had behoefte aan een pauze met een kop koffie en ik dacht op dat moment, laat ze allemaal maar stikken, ik wil even rust. Klanten of geen klanten. En ik ging even naar buiten voor het roken van een sigaret, weer of geen weer, even een rustmoment.

Inmiddels ben ik ingewerkt en kijk terug naar wat ik net geschreven heb.
Dat is juist zo leuk, het terugkijken. Die 'eikel', daar heb ik inmiddels goed contact mee. Met hem heb ik goede medewerking en ik heb inmiddels alles onder de knie!
Ik maak nog fouten, ik doe niet alles perfect, maar ik heb inmiddels collega's leren kennen en dat loopt ontzettend goed! Dagelijks heb ik vaak de slappe lach en de nervositeit is weg, qua werkdrukte.
Dus nu, na 7 maanden, heb ik plezier in mijn werk, vrijwillig, de klanten kennen mij en, ach, waar zou ik me nog druk over maken?

Weet je, dankbaarheid, daar gaat het om, dankbaarheid ten aanzien van de klanten die er komen, en vooral de voldoening van het van het jezelf tevreden voelen, na een dag werken, vrijwillig!

Schrijver: Alida Booij, 31 oktober 2014


Geplaatst in de categorie: werk

2.5 met 4 stemmen 99



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)