Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Deurspion

De meesten van u hebben dit optische hulpmiddel wel eens gezien of anders ook al jaren in de toegangsdeur van de woning zitten: een in lengte verstelbare buis, met aan de buitenzijde een lensje. Personen met goede ogen zien dan met één oog en een gezichtsveld van slechts 50 graden, wie of wat zich aan de buitenzijde van hun buitendeur bevindt. Draagt men een bril, dan ziet men onscherp en herkent men weinig. Ook wij hadden nog een oud spionnetje in de vijf centimeter dikke voordeur, maar konden er, hoe ingespannen wij ook tuurden, al lang geen voorwerpen of personen meer herkennen. Tijd dus voor een rigoureuze, moderne en digitale vernieuwing, de woninginbraak van 2013 nog vers in ons geheugen. Na ontvangst van de bestelling zou ik, na de montagevoorbeelden zorgvuldig te hebben bestudeerd, ‘het varkentje wel even wassen; een makkie toch’?

Hoewel mijn handen niet bepaald verkeerd staan, had ik nooit aanleg voor een bepaald ambacht. Het bleef dus voor familieleden altijd bij behangen, schilderen en reparatieklusjes. Als hobby repareerde ik stofzuigers of verving gescheurde schokbrekers in was-centrifuges met als toezegging, dat men schroefjes of onderdelen daarna altijd eerlijk terug kreeg. Dat was vroeger, dus decennia geleden. Intussen had ik veel gereedschap weggegeven, waarvan ik meende dat het nog ergens in een grote krat zat opgeborgen. Zo af en toe gebruikte ik de laatste tijd wel eens een schroevendraaier of één van mijn tangen die in mijn gereedschap-box zitten. Deze box haalde ik dus maar weer eens te voorschijn om het klusje te klaren. De eerste vijf minuten nog vol goede moed, want de oude deurspion liet zich gemakkelijk verwijderen, een mooi en puntgaaf rond gat van 12 millimeter achterlatend.

De eerste tegenvaller was, dat ik van de veronderstelling was uitgegaan, dat de diameters van alle merken deurspionnen een vaste standaard maat zouden hebben. Niet dus . . . de maat van de te plaatsen buis was 14 millimeter. U zou eens moeten proberen een bestaand gat ruimer te maken in een vijf centimeter dikke deur, waarvan de brandvertragende opgeperste buiten- en binnenplaten uit een stof bestaan, die harder is dan tropisch hardhout en veel weg heeft van een laag beton. Zelf met een scherpe priem prik je er geen gaatje in. Goede raad was duur. De accu’s van mijn boormachine waren leeg en zo moest uit de krat de oude boor met elektrisch snoer weer eens aan het daglicht wennen. Tegenvaller nummer twee was, dat ik ook niet meer in het vermeende bezit van de grote boren was en eveneens niet meer van mijn voor hout- en ijzerbewerking geschikte grove rattenstaartvijl.

Redding was nabij: ik bleek nog in het bezit te zijn van een stokoude en zeer botte betonboor van 14 millimeter. Met grote krachtsinspanning, een hevig slingerende boor en met een oorverdovend lawaai lukte het mij voorwaar het gat ruimer te maken, ook al was het nogal ovaal geworden. Na de montage en het inpluggen van de steker in de kast met het digitale schermpje had ik GEEN beeld. Na een tweede poging wel, maar helde het beeld op het kleurendisplay (120 graden gezichtsveld) zo ver naar links, dat onze buitengang op een glijbaan leek. Na het verdraaien van de lenshouder aan de buitenkant was ook dit verholpen. Tot slot nog het schermkastje met twee zeer kleine schroefjes vastzetten en dan zou het klaar zijn. Door mijn dikke vingers vielen om de haverklap de schroefjes op de vloerbedekking en moest op de tast ernaar worden gezocht. Moeders was versleten van het veelvuldig bukken.

Concluderend wil ik dan ook volmondig onderschrijven, dat hoogmoed altijd voor de val komt. Een handeling, die normaal binnen een half uurtje is geklaard duurde bij mij ruim twee uur. De meeste tijd, waarin de vermoeidheid toesloeg, de transpiratie uit alle poriën gutste en de boosheid zich uitte in hevig trillen en verbaal *^$#&!!, verspilde ik door het hannesen met de twee kleine schroefjes. Ik had pas veel te laat in de gaten, dat het verbindingssnoer telkens intern in de knel kwam te zitten en zo een goede match met de schroefgaten in de weg stond. – De deurspion zit nu keurig op zijn plek, werkt naar behoren en tot onze volle tevredenheid. ”Bezint eer ge begint” zal steeds meer mijn devies moeten worden om herhaling van een dergelijke situatie te voorkomen. Kijkend naar onderstaande afbeelding, die laat zien wat het eindresultaat geweest had kunnen zijn: dán had ik beter alles bij het oude kunnen laten.

Schrijver: Günter Schulz, 27 januari 2015


Geplaatst in de categorie: ouderen

4.2 met 4 stemmen 329



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
J.de Groot
Datum:
31 januari 2015
Ik wist toch allang dat jij niet voor één gat te vangen bent/was Günter, even doorbijten, maar dan heb je ook een mooi "kijkgat"!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)