Hartenkreten

Dat ik het zag.

In de jaren was een man met een grijs kabouterbaardje me op gaan vallen op het perron; door zijn typische loop, maar vooral door het plastic tasje in zijn hand. Het was al jaren hetzelfde tasje! Maar die dag zag ik iets, er was er iets veranderd. Maar wat? Zijn gang was nog steeds typisch. Toen ik wat beter keek zag ik dat het plastic tasje gesneuveld was in de bodem, maar door er een knoop in te leggen toch weer bruikbaar was gemaakt, goed genoeg in ieder geval voor bijvoorbeeld een lunchpakketje.

Na al die jaren was voor mij het moment aangebroken om hem toch eens aan te spreken. Dat ik het zag. Hij glimlachte en bevestigde mijn vermoeden en vertelde dat hij nog maar een paar maandjes hoefde te werken en dan met pensioen mocht. Nu is het kennelijk zo ver. Ik zie hem niet meer. Wat een gemis.

Schrijver: De Hertog, 3 februari 2015