Hartenkreten

Ze nipte aan haar flacon

In het ziekenhuis zat ik in de wachtkamer van de dermatoloog. Ik was nog lang niet aan de beurt voor de hercontrole van huidkanker. Vorig jaar had ik een bultje op mijn wang dat ging zweren en het ging maar niet over. Aanvankelijk was het bevroren door de huisarts, maar het genas niet. Hij stuurde mij door naar de dermatoloog. Na de eerste operatie bleken er nog kwaadaardige cellen in de wond te zitten, dus moest ik weer geopereerd worden. Toen was alles schoon, maar ik blijf onder controle.

Naast mij kwam een vrouw op de bank zitten. Ze zag er armoedig gekleed uit. Ik schatte haar in de zestig en ze droeg een zwarte rok vol met slijtagevlekken. Ze zei met een kraakstem vriendelijk gedag tegen mij en begon te vertellen, dat ze erg bang was voor de uitslag, want veertien dagen geleden was ze door een scan gehaald. Ze was al eerder geopereerd aan een tumor. Ze vertelde ook, dat ze nooit getrouwd was geweest en leefde van een schamele uitkering, maar af en toe wat bijverdiende met het schilderen van landschappen.

Toen zag ik iets wat ik nog nooit in een wachtkamer van een dokter had gezien, zij haalde uit haar tas een flacon, bracht het naar haar mond en nam een slok.
''Ook een slokje whisky, goed voor de zenuwen, mijnheer.''
Aan haar stem te horen offerde ze kennelijk veel aan Bacchus. Ik bedankte natuurlijk voor haar aanbod.

Ze werd nog voor mij binnengeroepen en kwam na vijf minuten al met een stralende lach de wachtkamer binnen. Meteen kwam ze op mij af en zei, dat de uitslag goed was. Ze zei:
''Ik voel mij heel gelukkig mijnheer, het leven heeft weer zin'', en ze pakte de flacon weer. Ik feliciteerde haar. Bij mij moest nog een verdachte moedervlek weggehaald worden.

Schrijver: kees niesse, 23 maart 2015