Mounir Samuel
Eva Jinek, vrijdagavond 5 juni 2015. Ik weet niet hoe ze het voor elkaar krijgt, maar Monique Samuel schuift weer aan in een veelbekeken talkshow.
Haar haar is als van een jongeman geknipt en ze probeert in haar fysieke houding wat boers over te komen. Eva kondigt alvast aan dat Monique heeft besloten om nu een man te worden, alsof het niets is. Ik heb haar blogschrijverij wat gevolgd, net als Eva, en Monique is werkelijk van diep gekomen. Ze was zwaar depressief en suïcidaal. Na een huwelijk met een man werd ze een overtuigde lesbienne en kreeg ze een relatie met een vrouw. Als vrouw met lange haren en ogentrekkende rondingen moest ze de mannen van zich afslaan en dat wilde ze niet meer. Bij Pauw en Witteman danste ze nog frivool en opwindend op de discussietafel.
De hoogst intelligente Monique zit in een enorme identiteitscrisis, die wij allemaal zoveel mogelijk mogen volgen, als het aan haar ligt. Er is zelfs een professionele fotograaf opgetrommeld om al haar veranderingen vast te leggen. Haar spiegelverslaving en navelstaarderij riekt naar een narcistische stoornis, terwijl ze op zich best intellectuele genialiteit ten toon kan spreiden, maar de ziekelijke obsessie met haar lichaam en haar seksuele voorkeur houdt haar als een circusact in de greep.
De media smullen van haar innerlijke zoektocht naar haar ware zelf en van de rare bokkensprongen, die ze maakt. 'Misschien zit ik hier over twee jaar met een baard!', zei ze serieus, terwijl Robert ten Brink daar op reageerde. Hij hoopte het van niet, omdat ze zonder baard veel knapper is. Wat zij meteen als discriminatie opvatte en een ondermijning van haar transgenderwilsbesluit. Een tweede Conchita lijkt in de maak!...
Ik liep in mijn tienertijd als een travestiet op een camping in Ouddorp aan Zee rond en je wilt niet weten hoe vijandig en bespottend de bierbuikmacho's reageerden. Ergens strijdt Monique een nobele strijd om meer erkenning van de variabele, seksuele kanten van de mens, maar ze meet het zo opzichtig en kolderiek uit.
Inderdaad, ik heb met haar te doen. Ze moet niets meer van mannen hebben en toch wil ze nu zelf een man worden, terwijl mannen ook op mannen kunnen vallen. Ik mailde haar, dat ik haar biografie wel wilde schrijven, waar ze niet op reageerde. Ze heeft blijkbaar een vooroordeel over mannen en dat blijkt ook uit de stereotiepe beeldvormingen, die zij over mannen ten toon spreidt. Volgens mij leeft ze op de rand van de waanzin en is ze daarom zo hot in medialand. Nu wil ze ineens met haar geliefde in Egypte trouwen en beschouwt haar familie daar haar als een man, waardoor al hun antipathie plotsklaps is verdwenen.
Ze is echt niet zo gek, dat ze zichzelf ook fysiek tot man laat ombouwen of ik moet me vergissen in haar intelligentie. Okay, ze heeft haar naam een mannelijke tint gegeven en ze heet voortaan Mounir, maar als ik mij Joanna ga noemen, dan ben ik ook niet meteen totaal een vrouw.
Volgens mij is het aangeboren geslacht van een mens bepalend en kun je dat wel willen veranderen, maar dan nog zul je er nooit vrede bij vinden.
Monique is psychisch in disbalans en ik raad haar dan ook dringend een bekwame psychiater aan, in plaats van dat slavernijgedrag op de beeldbuis met ontoereikende hulpverleners als miss Eva Jinek.
Geplaatst in de categorie: psychologie
Monique Samuel
760
Geef je reactie op deze inzending:
Ironisch genoeg ben ik - verstrikt in een schrijversblok - geruime tijd aan het broeden over een enigszins verwant onderwerp. Ik heb nu al een aanklacht aan mijn broek wegens smaad en laster, dus mijn onthullende beschrijving van een lesbische juffrouw in Egypte zit nog in de ijskast.
Verdenk me niet van plagiaat alstublieft, maar heel toevallig vertoont mijn juffrouw raakvlakken met jouw hoofdpersoon. Volgens mij raakte ze plotseling "bekeerd" tot de mannenliefde, omdat ze bang was in die woestijnbak te worden gestenigd. Ze heeft nu een Egyptische man, aangezien mijn lesbische juffrouw in die situatie makkelijker iets belangrijks kan doen voor misdeelde kindertjes, vindt ze.
Ik heb je tekst heel inspirerend gevonden. Het geeft mij moed om de ijskast weer eens te openen… En nogmaals: eventuele gelijkenis berust op toeval. Mijn juffrouw is ook zo'n type, zal ik maar zeggen.
Haar Egyptische achtergrond is de oorzaak van haar identiteitscrisis en niet de westerse vrijheidszin, waar ze overigens volop van profiteert.
Teveel vrijheid richt voor kwetsbare identiteitslozen als Monique veel geestverwarrende ellende aan.
Monique wil zelf geen vrouw meer zijn en op die manier verminkt ze zichzelf zoveel mogelijk.
De kern van het kwaad schuilt in de oosterse, islamitische opvatting, dat vrouwen ondergeschikt aan mannen zijn en geen recht van spreken hebben. Dát maakt ze tot horige en slavin!
Het grootste drama van Monique is wel, dat ze onbewust in de fuik van het streng-islamitisme zwemt en zichzelf overlevert aan dwaze wetten, die de menselijke vrijheden wurgen. Ze pleziert haar Arabische familie door als zogenaamde man naar Egypte terug te keren, waarmee ze haar zoektocht naar persoonlijke vrijheid verraadt. Ze is zichzelf niet bewust van haar zelfverloochening!
Hoe een intellectuele toch nog de mist in gaat! Hoe tragisch is dat!...
Schrijft Monique/Mounir/Mo nog op 26 mei j.l. in haar blog: "Want in mijn hoofd heet ik niet Monique. Ben ik Mounir en man", bij Jinek wil ze opeens ook geen man meer zijn. Op zich prima. Een mens kan van gedachten veranderen, en ze is duidelijk bezig met een ontdekkingsreis naar zichzelf. Op zich niks mis mee. Maar de manier waarop ze dit voor het voetlicht bracht, daar heeft ze mijns inziens de transgender community niet echt een plezier mee gedaan. Want daar speelt het man of vrouw willen zijn juist wel een belangrijke rol.
Mo wil nu dus niet meer vrouw, maar ook niet man zijn, dus geslachtloos, of beiden tegelijk, dus androgyn, of misschien in de toekomst toch een man (lange baard) of toch maar weer vrouw (lang haar); in ieder geval wil ze van alle hokjes af. En gewoon zichzelf zijn. Maar wie dat precies is, dat kan dus nog een heel leven veranderen.
Op zich allemaal prima, maar het feit dat ze haar zoektocht naar haar eigen identiteit zo onsamenhangend demonstreerde, deed haar verhaal verzanden. Van de hak op de tak. En morgen kan het weer anders zijn. Alsof ze achter geen enkele uitspraak van zichzelf kon staan. Daardoor ging er ook geen overtuigingskracht uit van haar verhaal.
Bovendien reageerde ze superallergisch op de opmerking van Robert ten Brink. Voor iemand die graag in de schijnwerpers staat, zou ze er goed aan doen om beter te leren omgaan met kritische opmerkingen. Want met haar supergevoelige reactie op Robert heeft ze haar toch al warrige verhaal volledig weggevaagd, en blijft de kijker zitten met een raar beeld over het hele transgender gebeuren. Terwijl transgender mensen juist heel goed weten wie ze zijn en wat ze willen, in tegenstelling tot Monique/Mounir/Mo.
Conchita had enkel een baard en lang haar nodig om de wereld te laten weten wie ze was. Een mooi androgyn mens die geweldig kan zingen en in één liedje vol overtuiging haar hele verhaal aan de wereld vertelt. En de wereld omarmde haar. Omdat ze wist wie ze was. Nu Mo nog.