Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Een treffen op de meimarkt.....

De tijd van de befaamde, maar mateloos overschatte Meimarkt in het centrum van Tilburg was weer aangebroken. De opeenstapeling en uitstalling van goederen had weer plaatsgevonden in de straten, die in plaats van dierbaarder, afschuwelijker voor mij waren geworden en ik had er rondgedoold, tussen de volgelingen, adepten en slaven van het consumentisme, niet van zins iets aan te schaffen, onvoorstelbaar en onherstelbaar eenzaam, zoals zo vaak....

Plotseling zag ik haar. Ze stond tegen een pui geleund in een meer frivole winkelstraat naast haar mondaine dochter, die tijdens de lange jaren waarin ik haar niet meer ontmoet had, niets van haar schoonheid verloren had. Mariska's hals en decolleté waren, zo zag ik, verrimpeld op een manier die mijns inziens maar zelden voorkomt en die een ronduit walgelijke aanblik bood, maar ze moest mij zo nodig wijzen op een klein vlekje op mijn wang. "Een ouderdomsvlekje", verklaarde ik, "ik ben nu ook zestig".
"Je gaat steeds meer op je vader lijken naarmate je ouder wordt", was Mariska's volgende opmerking.

Aan haar hele houding, aan haar postuur, aan de uitdrukking op haar gezicht meende ik te kunnen vaststellen hoe ze over mij dacht en geroddeld had, mede wegens mijn in haar ogen ongetwijfeld niet alledaagse, excentrieke verschijning en gedrag, waarover zij zich altijd al tijdens de lange jaren van haar huishoudelijke werkzaamheden voor mijn inmiddels overleden moeder grenzeloos verwonderd had (ik was immers ongetrouwd en studeerde toen nog) en de jaren doemden voor mij op: jaren van sfeer, huiselijkheid, van schijnbare kameraadschap en saamhorigheid in mijn goede, oude, ouderlijk huis; in de vooroorlogse woning in de stille, chique buurt, die Mariska als haar eigen thuis beschouwd had en die zij als dat zo uitkwam getooid had met de frutsels en fratsels die zij van haar reizen mee had gebracht; een klokje, een schilderij een beeldje.

Alles was sinds lange tijd voorgoed voorbij. Op dramatische wijze hadden we afscheid moeten nemen van mijn moeder, Mariska's vriendin en kennelijk was ik daarna altijd een soort ongewenst bijverschijnsel van de wijze en charismatische figuur van mijn moeder voor Franziska gebleven aan wie zij na moeders dood geen aandacht meer had willen besteden.
Nooit meer had ik iets van haar gezien of gehoord tot op deze dag, deze onfortuinlijke dag waarop de strop van mijn eenzaamheid kennelijk steeds strakker werd aangetrokken door het Noodlot dat het niet goed met me voorhad.
Mariska gaf me nog een briefje met haar telefoonnummer erop; ik bewaar het in mijn adressenboekje als een laatste souvenir. Nooit meer zal ik haar bellen.....

Schrijver: I. Broeckx, 18 augustus 2015


Geplaatst in de categorie: overlijden

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 79



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)