Verdriet om een foto
Op die foto uit 1956 zie je mijn ouders; mijn breedgeschouderde, forse vader, nog jong, die met een liefdevolle, zorgzame blik zijn vrouw en kinderen beschouwt; mijn moeder, elegant in de zomerjurk, met de hulpeloze, zo kwetsbare baby op schoot, mijn zo dierbare zus, met stakerige beentjes, zo schuldeloos en onnozel nog, in mijn richting kijkend, ik in het jurkje met de pofmouwtjes dat ik me zo goed herinner, opgetogen, blij in de camera kijkend; verlegen steun en bescherming zoekend bij vader.
We schrijven 2015. Mijn levenslange kameraad is ziek, geschonden; in weke, kwetsbare regionen van haar brein heeft zich een brutale indringer genesteld die verlangt naar uitbreiding van zijn territorium; de allerliefste en dierbaarste was mij eens gegeven; hulpeloos en zo kwetsbaar als zij was; nog onwetend over het grenzeloze onheil dat een misdadige onbekende uitstort over de wereld en dat haar op schijnbaar onvermijdelijke, onherroepelijke wijze moest treffen, dat ons moest treffen in ons hart, in de meest intieme, meest dierbare verbintenis die ons als een zo groot geschenk van het leven eens en blijkbaar voor altijd gegeven was.....
Geplaatst in de categorie: verdriet