Het zei alles, maar tegelijk niks
Zo vol in 't leven, van alle markten thuis, kon naaien
als de allerbeste, kon tekenen als Rembrandt
kon kantklossen als een ware kampioen en kon breien,
dat heb ik op die manier werkelijk weinig mensen
zien doen!
Maar ze werd ouder.
Het tekenen werd minder, omdat zo zei ze:
het niet meer zo goed zag, een poosje later
ging het borduren eraan, ogen gingen achteruit.
Briefjes op de telefoon en koelkast, ja zelfs op de
magnetron en het koffie apparaat zeiden
alles- en niks.
Ze werd ouder.
Het kantklossen deed ze amper meer,
en breien zagen we haar niet meer doen,
naalden waren zoek.
Ze werd ouder.
Tot ze alleen achter bleef, HIJ was overleden
en ZIJ was alleen en werd alleen ouder, het ging hard.
Tot we haar opzoeken en zien dat ze met een tas
en een enorme baal wol van wel twintig
verschillende soorten een puinhoop heeft gemaakt.
Met haar onrustige vingers en zware blik probeert ze
orde te scheppen in de chaos. Geen breinaald te bekennen,
geen beginnen aan om het uit elkaar te houden.
De verpleging probeert om het haar uit handen te halen,
dat lukt niet want ze zet het op een krijsen.
Als wij het proberen mag het even, maar wordt het
woest uit onze handen gerukt. Ze doet het zelf:
wij kennen er niks van.
Ze wordt ouder, maar toch ergens in de niet meer
werkzame cellen weet ze, dat ze haar hele leven bezig
is geweest met breien, haken naalden en wol.
Niet veel later stierf ze, ouder is ze niet geworden.
Ik hoop dat de kluwen uit elkaar is!
Geplaatst in de categorie: hobby
Ik hoop dat waar ze nu is, ze weer breien kan.
Wij schrijven "variaties op een thema!"
Jouw opstel: niet slecht geschreven in de jou
kenmerkende stijl!
Vriendelijke groet
Ineke Broeckx