Heimwee naar de naailes/Nostalgie in de bus

Plotseling zag ik haar in de bus; mijn oude naailerares; in niets veranderd na 30 jaar en even plotseling was ik weer op het kleine, betimmerde zoldertje als vijftienjarig meisje te midden van de andere, oudere en jongere dames, die allen ijverig in de weer waren met papier en potlood, krijt, stof, naalden, spelden of de centimeter of schaar. In die tijd ondernam ik thuis vele moeizame maar hardnekkige pogingen de oude Pfaff-trapnaaimachine, een erfstuk van oma, aan de gang te krijgen en vervaardigde ik hele garderobes voor mijn zus, moeder en mezelf (een mini-rok was nauwelijks meer dan een lap stof met een paar naden erin, maar voor een modieuze jurk, aangepast aan mama's weelderige figuur, kwam zorgvuldig maatnemen, een gedegen ontwerp en een vakkundige "coupe" kijken).

In een zwart boek met gemarmerde kaft tekende ik daartoe de patronen, geflankeerd door afbeeldingen van elegante dames die het beoogde kledingstuk met zwier en charme droegen en daarmee het overtuigend bewijs van het gewenste eindresultaat van mijn moeizame pogingen schenen te demonstreren.

Waar blijft de tijd?
Vandaag de dag raak ik geen naaimachine meer aan, maar daarmee is niet beweerd dat de bonte en uitgebreide collecties in de kledingzaken ooit de pasvorm zullen hebben van mijn vroege creaties of dat ik ooit nog met zoveel kinderlijk en onschuldig plezier en ijver zal werken aan weer een nieuwe rok, jurk of lange broek.....

naailes herinnering herinnering plezier

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.5 met 2 stemmen 57