Hartenkreten

Ik zag je lopen en kleurde als een puber

Ben je het, of ben je het niet, ik zie iets bekends en toch,
ook weer niet. Je loopt voor me, een kind aan de hand,
ben je het, of ben je het niet?
We naderen elkaar, ik loop iets trager, hou mijn pas in:
ben je het, of ben je het niet?

Dan abrupt staat iedereen stil, een botsing is het gevolg
van een groep mensen die te dicht op elkaar liepen,
wordt ene grote kluwen mensen, waarbij er een paar
struikelen, ben je het, of ben je het niet?

Dan lig ook ik gestrekt, kom onzacht in aanraking
met iemand's elleboog en een knie van een ander:
maar ik voel niks meer
als ik verbaasd hoor: OHHH je bent het echt!!

Mijn allereerste jeugdvriendje, waar ik zo ontzettend
verliefd op was, zo ontzettend lang geleden, hij was het:
en weer: ben ik ervoor gevallen, ditmaal letterlijk.

Ik zat later onder de blauwe plekken, maar ach
die deden er niet toe, ik liep te blozen als een teenager
en was blij dat na zoveel jaren op een maffe manier
ineens de jeugdvlinders eventjes terug waren...

Want: je was het dus echt!