Binnenkant of buitenkant
Waar reken je iemand op af? Op de binnenkant of op de buitenkant? Waar reken je jezelf op af?
Op je uiterlijk of op je innerlijk.
Het is niet altijd makkelijk jezelf te zijn, wanneer het pijnlichaam van de geest weer om erkenning vraagt, het onverwerkt verdriet, de onwelkome gebeurtenissen, uit het verleden, recent of langer geleden.
Je hebt recht op een privé leven, verzint een aantal heteroniemen, meer als een jas, dan als een persoonlijkheid. Je doet dingen die gênant zijn, maar je overtreedt nooit de wet, brengt anderen geen werkelijke schade toe. Je zoekt even een uitweg, kruipt even in de huid van een personage. Iemand die je had kunnen zijn, als alles anders was verlopen.
Stel je voor, je bent zo geboren, zoals veel anderen dat overkomen is. Je gaat naar school, speelt met speelgoed, een houten zwaard en pijl en boog. Jouw vader heeft je leren fietsen, maar er is later geen tijd meer voor een lekke band, of een kapotte bagagedrager. Je ouders hebben hun energie nodig voor ruzie maken. Je komt aandacht te kort.
Stel je voor, je bent op zoek naar liefde, maar vindt niets anders dan verwarring, met nergens geborgenheid, geen minnaar of een vrouw met uitnodigende borsten. Je verlegt jouw grenzen, maar het is niet de liefde waar je naar op zoek bent. Het is lust en de nachten zijn te kort. Er schijnt een macabere maan boven de wolken van de nacht.
Waar reken je iemand op af? Op de binnenkant of op de buitenkant? En wat is status, is dat binnenkant of buitenkant?
Alles wat je aan anderen laat zien, zijn fragmenten van jouw kwaliteiten. Momentopnames van wat je werkelijk in jouw mars hebt, of wat je misschien beter achterwege had kunnen laten. Er blijven altijd mensen die je nooit de erkenning zullen geven, die je misschien zo hard verdient. En waar je misschien wel recht op zou kunnen hebben, terwijl ze je negeren.
Het is comfortabel om jezelf te zijn, maar soms komt er zoveel op je af, dat je de behoefte krijgt ook een beetje iemand anders te zijn, om jezelf beter te aanschouwen. Dat is dezelfde binnenkant, maar met een andere huid als buitenkant, omdat we niet allemaal een jas willen zijn, maar een echt personage met een innerlijk en een uiterlijk.
Je hebt een naam, mensen zien jouw taal bewegen, lezen jouw bewoordingen, maar het is geen werkelijke liefde, het is tijdelijke aandacht. Het zijn dezelfde ogenblikken, het bespieden en het roddelen, die jou najagen totdat je dood bent.
En dan pas gaan de letters dansen, de schilderijen leven, dan ben je uiteindelijk iemand die voorziet in een levensbehoefte. Iemand die iets gedaan heeft om te overleven, van uur tot uur en dag na dag, in de eenzaamheid die men muze noemt, maar die door de volksmond wordt uitgekotst, omdat ze lyrisch is, en naar zoete amandelen ruikt.
Ik heb je nog bij me in jouw dagboek, en jij bewaart een haar onder jouw kussen. We hebben samen de sleutel. De sleutel naar een nieuw begin, in de loutering van de droomschaduw.
Inzender: Henk van Dijk, 12 december 2015
Geplaatst in de categorie: individu
droomschaduw
315
Geef je reactie op deze inzending:
Dat is het niet, het heeft niet die bedoeling, het is een verzameling van gemoedsmomenten van een individu die zo nu en dan worstelt met het leven. Ik doe geen geldende uitspraken over literatuur, of over de legitimiteit van fictie. Ik beschrijf de emoties en gedachtegang van iemand die zich afvraagt waar hij, ( hijzelf dus ) het allemaal nog voor doet, en of dat voor hem nog de moeite waard is.
De kanttekeningen die jij daar bij plaatst vind ik wel interessant, maar ik denk ook dat ik daar meer wetenschap over heb, dan jij in jouw reactie doet vermoeden. De sfeerschets over een gemoedstoestand zegt immers niet alles over de ratio van een schrijver. Hij kan zijn eigen zoektocht ook achteraf beschrijven, terwijl hij zijn onzekerheden inmiddels heeft overwonnen.