"Geef maar bessen, papa!"

Het moet zich afgespeeld hebben tijdens mijn vroegste jeugd. Ik woonde met mijn ouders op de bovenverdieping, zoals toentertijd gebruikelijk was wegens de heersende woningnood van een van de statige en deftige huizen in de G. de Bondtstraat in het zuiden van onze stad.
We hadden briketten in de zwart-glanzende kolenkit en luisterden via de ouderwetse radio naar Doris Day die opgewekt en optimistisch zong: "Que sera, sera, whatever will be, will be!"
Mama moet de felrode, zure vruchtjes van hun steeltjes "gerist" hebben, zoals zij het noemde met een vork, zoals zij placht te doen waarna zij ze in de suiker zette om een zoete traktatie te vormen waarvan we zeker zouden kunnen smullen.
Het staat mij niet bij welke fasen het kinderleven doorloopt; de geleerde pedagogiekboeken staan er wel vol van. Feit is dat ik op een gegeven moment besloten had niet meer te willen eten. Hoewel naïef en alles behalve geleerd was de reactie van mijn goede vader slim en adequaat: "Jij hoeft nooit meer te eten, Ineke!" Een aanvankelijk bevredigende oplossing had zich aangediend, tot mijn maag begon te rommelen en de onvermijdelijke honger waarmee ik nog nooit kennisgemaakt had, zich aandiende.
"Geef maar bessen, papa!" moet ik toen gesmeekt hebben
Vader heeft de anekdote nog vaak gedebiteerd in zijn latere leven.

kind weigering voeds weigering voedsel

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

5.0 met 1 stemmen 49