Flessenpost
Ik zag een vrouw zitten. Ze had bruine krullen en zag er wáánzinnig uit. Al een paar keer had ik haar gezien, maar in mijn dromen. Nog nooit in het echte leven. Of nou ja, wel op foto's.
Het bijzondere aan deze vrouw is, dat ik haar al heb leren kennen zonder dat ik haar ontmoet heb. We sturen berichten aan elkaar. En om uw concentratie bij dit verhaal te houden en u niet weg te laten dromen over datingsites, kan ik u zeggen dat het mogelijk is. Social media en andere contactvormen via internet zorgen doorgaans voor veel onrust in ons leven. Het bijzondere aan het contact met deze fantastische vrouw is dat er juist alleen aandacht is voor elkaar. We worden juist niet afgeleid door de omgeving om ons heen. Maar we raken vervlochten in elkaars aandacht.
Ik geloofde ook niet dat het kon.
Eigenlijk vertellen we elkaar, hoe het ons is vergaan in ons leven. En al snel raakte dat zo vertrouwd, dat we ook onze gevoelens delen. Het bizarre is, dat die ook echt overkomen door tekst heen. Als ze pijn beschrijft, dan voel ik die en draag ik die ook even. Misschien is email inmiddels wel de flessenpost van deze tijd. We mikken het in de zee en minuten, soms zelfs uren later komt het pas aan.
Maar de boodschap blijft vers.
Ik ga u nu iets vertellen, wat u wel geheim moet houden. Dat lukt wel toch? Deze fantastische lieve mooie vrouw lijkt soms wel een vrouwelijk evenbeeld van mezelf. Heeft u dat weleens meegemaakt? Iets lezen wat u zelf geschreven zou kunnen hebben!? Over gevoel, het leven, of over dagelijkse dingen. Ik kan u zeggen, dat het voor iemand die graag schrijft, erg bijzonder is.
Ik liep naar haar toe. Achter haar langs, dat kon niet anders. En ze kon me dus niet zien aankomen, desondanks keek ze om. Ik zag haar gulle lach en ze drukte haar handen in de kussens van de bank, waardoor ze zowat omhoog vloog. Ze zette meteen grote passen met haar geweldige vrouwelijke pumps met hoge hakken. Haar stem klonk precies zoals ik me had ingebeeld. En ze was nog mooier dan ik had gedroomd.
Toen ik vlak bij haar was, beleefde ik onze begroeting in slow motion. Haar brede lach ontblote haar prachtige tanden, haar wangen glommen in de zon. Met haar hand pakte ze mijn schouders en ik legde de mijne in een reflex op haar heupen. Toen ik die voelde, raasde het bloed door mijn lijf. Ze kuste me op mijn wangen en ik zoende haar terug. Na de derde kus liet ze me even los en ze keek me recht in mijn ogen.
Ze zei 'Ow, wacht even..'
Verbouwereerd hield ik haar heupen nog vast. En toen merkte ik dat ze een stap dichterbij zette. Langzaam drukte ze haar lippen op de mijne. Eventjes bleven we zo staan. Misschien twee of drie seconden. Maar het leek alsof de wereld om ons heen niet kon bestaan. Toen haar lippen los kwamen van de mijne en ze lachend een klein pasje terug zette zei ze:
'Om zeker te weten dat jij het bent. Maar je bent het.'
Ze lachte en ik werd alweer wakker.
gmail.comGeplaatst in de categorie: vrouwen
Vrouw
176
Geef je reactie op deze inzending: