Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Opnieuw naar de velden des doods/Het Crematorium revisited

Opnieuw ben ik naar de gebouwen en naar de weiden gegaan, waar ik eens de liefsten heb moeten afgeven, heb moeten overgeven aan vuur en aan aarde.....
De zalen zijn mij nu bekend; ze zijn opgesierd met parafernalia die bezwaarlijk kunnen dienen om het leed te verzachten....
Er zijn velen komen opdagen voor de lezing over rouwverwerking en ik neem plaats aan een tafel, waaraan al een mevrouw met kortgeknipt grijs haar is aangeschoven, dat op merkwaardige wijze uitmondt in een vlecht.
Later, in de aula, voel ik me wegzinken als een waterdruppel in een oceaan te midden van de menigte en huil ik, onopgemerkt, een bescheiden traantje dat als het ware een restant vormt van het grotere, voorbije leed, eens doorleefd.
Symmetrische rijen van elegante, ui-vormige lampen sieren het plafond en storten hun heldere, witte licht uit over blonde, donkerblonde, grijze en kale hoofden. Gezien de grote opkomst die de zaal tot de rand toe vult, hebben dood en verdoemenis kennelijk rondgewaard als te doen gebruikelijk en de spreekster van de avond, een zestigjarige dame aan wie het leven niet onopgemerkt voorbij is gegaan, brengt haar betoog met veel gevoel voor drama, gesticulerend met weidse gebaren, en zij strooit wijze woorden en raadgevingen als confetti uit over haar toehoorders. Ze oogst een overweldigend applaus en een boeket van oranje bloemen als dank.
Buiten het gebouw is de nacht neergedaald over de weiden waar mijn geliefden voor altijd rusten en de gedachte bezielt me plotseling dat mijn bezoek aan de lezing voor mij een soort "rite de passage" was, waarom weet ik niet.....

Schrijver: I.Broeckx, 6 juni 2016


Geplaatst in de categorie: verdriet

4.0 met 1 stemmen 51



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)