Herinneringen aan de vertedering
Op mijn heenreis naar het naburige dorp passeerde ik een hoog oprijzende molen met gladde, witte muren waarop spookachtig licht viel uit vele schijnwerpers.
Ik ging op bezoek bij mijn klasgenote van de lagere school die de nonnen al evenmin op handen had kunnen dragen, en die, zoals ik mij herinner, op de voorste bank zat, in de Gouverneurslaan woonde in een hoekhuis en die vaak speelde met make-up-spulletjes zoals een kammetje, een borsteltje, mascara, lipstick en wat dies meer zij.
De moeder van mijn vriendin was overleden, drie jaar na die van mij, en mijn ex-klasgenote wilde haar nagelaten kleding aan mij verkopen. Het vertrek waarin ik arriveerde was op een merkwaardige manier volgestouwd met meubilair, maar er heerste toch een grote leegte, het hart en de ziel ontbraken eraan omdat de moeder, schoonmoeder en grootmoeder niet meer leefde. Uit heel de houding van mijn vriendin sprak de treurnis die de transactie begeleidde; de armzalige nachtjaponnen lagen op tafel als stilzwijgende reminiscenties aan ziekte, aan leed, aan ouderdom en aftakeling; in een chique tas van een damesmodezaak bevonden zich nog schoenen; sommige pas aangeschaft; stille getuigen van misschien wel de laatste aankoop van de bejaarde moeder. Er was ook een zwarte winterjas bij die nu nooit meer het kwetsbare lichaam van de oude mevrouw zou kunnen beschermen tegen winterkou. Het luttele bedrag dat ik neertelde voor de kleding, stelde niets voor; kon nooit meer een, zij het materieel, tegenwicht vormen tegen het onherroepelijke verlies.
Wat resteerde was slechts de armzalige kledij, herinnering aan een eens geleefd leven, flauw afschijnsel van de persoonlijkheid van een tedere, liefhebbende moeder.....
Geplaatst in de categorie: overlijden