Berichten uit een Zorgcentrum (vervolg)/Pompoentjes

Ze had me gevraagd een setje mee te brengen waarmee ze pompoentjes zou kunnen vervaardigen: wollige bolletjes van garen die ze zou kunnen gebruiken om de eveneens zelfgemaakte poppen en beesten te versieren en te vervolmaken. Ik bewonderde haar zozeer om de moed, om de wilskracht waarmee ze nog streefde naar de bereikbare doelen, al waren die doelen zo minimaal, zo nietig in het licht van de dood die op kousenvoeten naderbij sloop.
Haar leven was teruggebracht tot bijna niets meer: tot wanhoop, tot wachten; waar anderen baadden in de rijkdom en weelde van de vervulling van vele verlangens, waren er voor haar alleen nog het kamertje in het Zorgcentrum, de stoel bij het raam, de pijn van de reuma, de halfblinde ogen, de onzegbare eenzaamheid en het armzalige setje dat diende voor de pompoentjes. Ze had zoveel meer verdiend in een tijdperk, waarin door onbegrijpelijk en schandelijk beleid van een regering, die doof is voor de wanhopige roep van de ouderdom de bejaarden verarmd, vereenzaamd en verwaarloosd achterblijven in mensonterende omstandigheden.
Ik bewonderde haar moed, haar kracht en karakter, die de klachten weghielden van haar lippen, die haar deden dragen en dulden, dragen en dulden tot het einde
En zelfs nog troostte haar liefde mij als een overvloeiende, rijke bron, als honing, als een gave die ik niet verdiende....

dame eenzaamheid moe eenzaamheid moed

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.3 met 3 stemmen 35