Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Berichten uit een Zorgcentrum (vervolg)/Een spelletje "Domino" bij windkracht elf

Het is november. De huilende tonen van de wind die raast om het hoekige huis interpreteert mevrouw ten onrechte als muziek door de vervorming die het gehoorapparaat met zich meebrengt. We leggen de ivoorkleurige steentjes met de zwarte stippen, die een getal weergeven, aaneen op de tafel, op het tafelkleedje met de bordeauxrode en roze strepen, dat mevrouw nog zo kunstig naaide. Ze is na vijf maanden nog niet gewend in het Zorgcentrum. Haar hart herbergt grote zorgen, die de weg naar haar mond niet afleggen, die niet over haar lippen komen. Een steen ligt op haar maag, waarvan zij zich niet kan bevrijden.
Oud en eenzaam, heeft zij familie, vrienden en kennissen overleefd. Zij is aangewezen op de luttele, armzalige uurtjes met mij, op de boodschappen, die ik voor haar doe
Toch nemen haar ogen ondanks alles de gouden gloed waar van deze late herfst, wellicht een van de laatste seizoenen van haar leven....

In Tilburg Zuid zijn in een Tuincentrum vele planten, bloemen en een onwaarschijnlijke hoeveelheid kerstartikelen ondergebracht in grote hallen. Ik koos uit de overweldigende hoeveelheid een kleine amaryllisplant die op twee lichtgroene stelen zijn knoppen droeg. Toen mevrouw er een eerste blik op wierp, bij mijn bezoek aan haar, bleek ze er verrukt over te zijn. Dit was de amaryllis die zij in gedachten had en waarnaar zij heimelijk had uitgezien. Zij mat de plant op met gestrekte duim en wijsvinger en schatte in dat deze met Kerstmis wel uitgegroeid zou zijn tot de door haar gewenste grootte.
Tevens gaf ik haar de letter H in pure chocolade, die Sinterklaas meegebracht had. De voorletter had hij gelezen op het naamplaatje bij de deur van haar kamer en mevrouw onthulde nu dat ze "Hendrika" heette maar graag "Riek" genoemd werd; een naam die echter de laatste jaren door niemand meer uitgesproken werd wegens haar allesoverheersende eenzaamheid.

Na de koffie stelde ze voorzichtig voor of ik haar haar in wilde draaien ("Had ik het al eens eerder gedaan?") en na de wasbeurt posteerde zij zich aan de tafel en voorzichtig rolde ik het grijze, zachte haar om de krulspelden terwijl mevrouw de spelden aangaf waar ik telkens om vroeg.

Later kwamen we nog te praten en telkens weer werd het verhaal van haar eenzaamheid verteld in andere, maar niet mis te verstane bewoordingen; het verhaal van een achttienjarige, schrijnende eenzaamheid die uitmondde in een isolement dat door de luttele uurtjes met mij nauwelijks doorbroken kon worden.

En dan stond ze daar tenslotte bij de deur, een dappere glimlach op het gezicht en wuifde zij mij na als een moeder, tot ik in de lift verdween en onze gestalten opgeslokt werden door de duisternis van de nacht en door de nevel van de eenzaamheid die ze omhulden tot onze volgende ontmoeting.......

Schrijver: I.Broeckx, 2 augustus 2016


Geplaatst in de categorie: ouderen

3.0 met 2 stemmen 32



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)