Tweede Kerstdag: mijn isolement voltooid?

De eenzaamheid kan als een fuik zijn, van waaruit men niet kan zwemmen in het vrije, heerlijke water waarnaar men zo verlangt: als een verstikkend luchtledige.
Hoewel hij niet mijn voorkeur, mijn smaak, mijn relatie was, noopte mijn verlatenheid mij tot een heftig verlangen naar zijn gezelschap, waarvan echter wellicht weinig te verwachten zou zijn. Na de "windstilte" van die morgen, na het volkomen isolement, was tenminste het verkeer weer op gang gekomen op de Ringbaan naast mijn huis, een zeer merkwaardig, maar toch zelfs enigszins aanvaardbaar vervangingsmiddel voor de levendigheid, voor de opbloeiende gevoelens, die ik mij uiteraard bij voorkeur op geheel andere wijze zou hebben willen verschaffen.

Ook de aanwezigheid van die oudere mevrouw met haar witte hondje Niels met de krullerige vacht op het pad in het plantsoen, die ik vanuit mijn raam gadesloeg, begroette ik met blijdschap; vaak hadden we al een praatje gemaakt en Niels kende mij en was bij die gelegenheden blij tegen mij opgesprongen.

Mijn "vriend" kwam niet. Hij mailde op het laatste moment dat zijn komst verhinderd was door "misselijkheid". Een verdacht teken maar een welkome aanleiding tot stopzetting van alle contacten in de toekomst, die inderdaad iets van ons gevergd zouden hebben dat wij beiden niet op zouden hebben kunnen brengen.

Ik serveerde die avond een heerlijk varkenshaasje met puree en gemengde groenten voor één persoon.....

eenzaamheid Kerstmis Kerstmis vriend

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 3 stemmen 49