In de wachtkamer
Wachten in een lege wachtkamer. De gynaecologe draagt een
slecht te verteren boodschap met zich mee. Ik kan het aan haar zien. Straks zal ze die aan mij overdragen.
Tussen nu en zo een mensenleven van verschil. Niet lang meer
voordat ik in andere wachtkamers licht op bezorgde mensen
zie vallen. Dat vreemde handen mij onderzoekend aanraken.
Zullen mijn oren het slechte nieuws vernemen.
Weer andere ruimten, koud licht, onbekende geluiden, vragende ogen, nieuwe koele handen. Zal ik er mijn vertrouwen in leggen? Niemand vraagt me dat, ik heb eigenlijk geen keuze. In mij vangt een vernietigende oorlog aan.
Mag ik de jas van de radioloog zien als witte vlag? Is er hoop op een vredesverdrag? Er is in ieder geval een staakt het vuren gekomen. Zal het wapentuig blijven zwijgen?
De boodschap is nog steeds slecht te verteren, de radioloog geen reddende engel. Maar ik ben vast besloten de zon op te zien gaan over al die angstige mensen, met mijn glimlach, het enige vruchtbare dat ik nu nog te geven heb.
Geplaatst in de categorie: ziekte