De groeten

Laat ik het maar meteen ruiterlijk toegeven nog vóór een bepaalde gedachte bij deze of gene van de lezers opkomt. De kop is zo gekozen om een mogelijke associatie op te wekken met een gebeuren, waarvoor ik vooralsnog niet heb gekozen. Eigenlijk had er moeten staan: “Het groeten” en dat is exact het thema dat ik even onder de loep wilde nemen.

Sinds onze verhuizing, bijna twee maanden geleden, naar een liefelijk plaatsje op het eiland Goeree-Overflakkee (behoort nog tot de provincie Zuid Holland, Joanan) moeten wij er nog steeds aan wennen, door bijna iedere persoon, de jeugd niet uitgezonderd, op straat te worden gegroet. “Goedemorgen, Gedag of Hallo” valt ons ten deel van voor ons onbekende inwoners.

Ook in ons Vijftig-plus wooncomplex groet iedereen elkaar en ons, met de vraag: “U bent zeker de nieuwe bewoners? Ik ben Ans, Piet, Jan” of noem het maar op. De achternamen doen niet ter zake en men stelt er weinig prijs op dat deze worden genoemd. Hoewel bij onze opvoeding het groeten als een plicht werd gezien, was deze al decennia lang verwaterd.

De afgelopen jaren werd je, als senior, door wie dan ook amper of nooit gegroet. Wij stemden ons gedrag in de loop der jaren daarop af en deden haast geen poging om het zelf te doen. Mocht je iemand tegen zijn gekomen met een gezichtsexpressie van: “heb ik soms iets van jou aan?” dan keek je gewoon langs deze persoon heen.

De gewoonte om op dit eiland wél te groeten (en ongetwijfeld in vele gebieden elders in dit land) voelt prettig en soms als een warme douche. We hebben zelf een hekel aan overdreven etiquette en plichtplegingen, maar we voelen nu opeens, hoezeer we door iemand niet meer te groeten, in het verleden een goede gewoonte geleidelijk waren kwijtgeraakt.

Onder de meeste bewoners heerst nog altijd een diepe geloofsbeleving en de eerbiediging van bijvoorbeeld de zondagsrust. Wij dachten: maak je borst maar nat, maar als niet praktiserend persoon komen we er nooit tussen of worden we erop afgerekend. Tot onze verbazing heeft tot op heden nog niemand ook maar een vraag erover gesteld.

Als stadsmens en gewend aan sporadische groeten als “hoi, goei . . . (goedemorgen of –avond)” of een uit het Engels verbasterde “ik zie je” ervaren mijn echtgenote en ik het groeten alhier als aangenaam. Om niet de indruk te willen wekken dat het gras hier groener is, groet ik u als slot van deze inzending met een oude 'welkomstgroet': Lectori Salutem.

Schrijver: Günter Schulz, 15 oktober 2016

agschulzziggo.nl

Mensen groeten elkaa elkaar nog maar sporadisch op staat

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.1 met 7 stemmen 182