Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Geprolongeerd afscheid/Herinneringen als vastgenageld aan mijn hart

Terugkerend van een fitnesscentrum aan het Stuyvesantplein en op weg via de Piusstraat naar een winkel van de bekendste maar duurste kruidenier in den lande, trof mij een welhaast gewelddadig en dramatisch aandoend panorama, een spektakel dat in oorlogstijd heel gebruikelijk zou zijn geweest en dat de fascinatie en de verbijstering maar ook de interesse opwekte van enkele passanten die ernaar stonden te staren alsmede van een dame met filmcamera die nauwgezet met dit toestel iedere beweging volgde en vastlegde van een werktuig dat veel had van een voorwereldlijk, voorhistorisch (on)dier, van een soort "moderne dinosaurus" die met zijn monsterlijke metalen muil in het beton hapte en die zijn brede bek met stalen tanden zette in de nog resterende ruïne van het gebouw dat eens een prominente zaak voor wonininginrichting met de schijnbaar allesomvattende benaming "Van A tot Z" had gehuisvest.

Bepaalde passanten, kennelijk minder snel onder de indruk en ongeïnteresseerd, wijdden er hun blikken nauwelijks aan; lieten deze liever glijden over het rijke, uitgestalde assortiment aan groenen, fruit en wat dies meer zij bij AH.

Hoe het ook zij; steeds meer herinneringen schijnt het noodlot aan mijn hart te willen ontrukken en ontroven en veel in mijn leven verwordt tot een retrospectief, zo ook de dag waarop ik met de liefste, die niet meer leeft, de zwarte vitrinekast met de glazen deurtjes en de vermiljoenrode strips, die nog steeds mijn woonkamer siert, kocht bij de zaak "Van A tot Z" die binnenkort niet meer is.

En eveneens bij wijze van retrospectief en als een laatste afscheid, werp ik op mijn weg naar het Koningsplein, tussen de huizen door een laatste blik op het staketsel, dat niet lang meer stand zal houden onder de meedogenloze slopershamer....

Schrijver: I.Broeckx, 16 oktober 2016


Geplaatst in de categorie: afscheid

4.0 met 1 stemmen 60



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
17 oktober 2016
Tja, Ineke, dat is de weg die wij allen moeten gaan en inderdaad slopen ze ons verleden ook nog eens zichtbaar kapot. Ze beroven ons van de dierbare plekken, waar we ooit met onze geliefden vertoefd hebben. Daarom kunnen we de dierbare herinneringen beter in ons herinneringsvermogen staande houden, voor zover we daar toe in staat zijn. De botte, emotieloze buitenwereld houdt totaal geen rekening met ons innerlijk zielsleven. Koester je dierbare herinneringen zoveel mogelijk als je kunt, want de brute Bob de Bouwers hebben daar geen enkele boodschap aan.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)