Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Herinneringen aan mijn wandeltochten door Midden-Brabant/Mijn wonderlijke wandelgenote

Ze droeg het lange, grijs met blond gemêleerde haar, dat mogelijk eens helblond geweest was en dat haar wellicht als jong meisje gesierd had, in met elkaar verweven strengen, vastgespeld op het achterhoofd en ze vouwde de handen, als we even onderweg waren, vaak in elkaar op haar rug, een gebaar dat ik - terecht of ten onrechte - opvatte als een teken van tevredenheid en vergenoegdheid.

Het stilzwijgen heeft tussen ons geheerst vanaf onze eerste ontmoeting, tien jaar geleden, en het is gedurende al die lange jaren slechts onderbroken door een enkele opmerking en met name door een uitspraak die vermoedelijk illustratief was voor heel haar voorbije leven en geestelijke toestand: "Mensen doen elkaar dingen aan, die je een schurftige hond nog niet aan zou doen".

Is/was dit nu haar ultieme parool, het devies, het adagium, het Leitmotiv en was het aan mij hieruit conclusies te trekken omtrent haar verleden, was dit de reden van haar norsheid, snibbigheid, kattigheid? Ik blijf in het ongewisse. Was haar leven getekend door een liefdesdrama, door een corruptieschandaal, door een ziekte, een sterfgeval of een ontslag, dat of die haar huidige dagen en gemoedsgesteldheid nog steeds dermate beheersten, dat er geen woord meer van haar lippen kon komen, behalve af en toe een moraliserende, belerende, verwijtende of beschuldigende opmerking aan mijn adres, alsof ze haar carrière van lerares lang na haar pensionering wilde voortzetten en mij alsnog tot een leerling, tot een object van onderrichting en onderwijs had verkozen? Was haar vertrouwen in haar medemens dusdanig ondergraven en ondermijnd dat zelfs de spraak haar goeddeels benomen was en zij tot algeheel mutisme vervallen was?

Ik blijf wederom in het ongewisse. Maar ze was mijn trouwe tochtgenote met wie ik de Midden-Brabantse natuur verkende. Ik sjokte achter haar aan over mul zand en asfalt, langs vijvers, rijkelijk bezaaid met waterlelies en sloten met mosgroen kikkerdril van waaruit opgewekt gekwaak ons tegemoet kwam, we aanschouwden citroengele lisdodden, kaarsrecht oprijzend uit het water, lila koekoeksbloemen, de petieterige bloempjes van ereprijs en hondsdraf, die eveneens hun rechtmatige plaats verdienen te midden van de schepselen der natuur, helgroene varens die overweldigend woekerden in de wegberm, majestueuze rododendronstruiken in het landschapspark van "Amarant" en ontelbare andere natuurverschijnselen. Ze was mijn unieke, onvervangbare metgezellin, die mij door het lot toebedeeld was, die trouw naast mij voortstapte en die niet alleen de paden en dreven van Midden-Brabant, maar ook een deel van mijn levensweg met mij gedeeld heeft.....

Schrijver: I.Broeckx, 19 januari 2017


Geplaatst in de categorie: natuur

4.3 met 3 stemmen 51



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
20 januari 2017
Een prachtige ode voor jouw dierbare vriendin, die jou zo intens heeft geïnspireerd. Mij kan het intens bekoren, maar ik kan me ook voorstellen dat vele andere lezers deze eind-negentiende-eeuwse schrijfstijl te langdradig en vervelend vinden. Volgens mij had je best eens met Louis Couperus kunnen borrelen, want je hanteert dezelfde schrijfstijl.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)