Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Zoethouder

“Kijk” zegt de ruim twee jaar oude peuter, snikkend en door zijn tranen heen, tegen de druk pratende verjaardagsgasten: “Is Brandweerman Sam hier op joetoep”! Heel even houdt hij triomfantelijk de spelende animatie op een oud afgedankt mobiel telefoontje omhoog. Als hij mijn aandacht en die van anderen even heeft getrokken, laveert hij handig als een oude rot met zijn kleine wijsvinger over het bevlekte beeldschermpje. De items van deze serie maar ook die van andere, zoals het Zandkasteel, schuiven opzij en omhoog. Daarna tikt hij, met de zekerheid van een toetsenbordbewerker, op een venstertje en start de animatie, compleet met een kraakheldere audio van spraak en muziek. Mama of papa hebben nu even rust om aan de gesprekken deel te nemen.

Zover ik in mijn herinnering terug kan gaan - dat is in heldere gebeurtenissen vanaf mijn vierde levensjaar - weet ik dat wij dit soort speelgoed niet hadden omdat Opa nog met een telefoon werkte, die aan de muur van de kamer was bevestigd en waar nog een heuse hoorn op het spreekgedeelte zat. Ook daar kon je met een vingertje een draaischijf in werking zetten, vooropgesteld dat je al met je armpjes die hoogte kon bereiken. Als wij op een verjaardag vervelend waren, dan waren er nagenoeg geen speelgoedattributen om je af te leiden of jouw verdriet te stoppen. Zover ik ook van horen zeggen weet bezat ik geen fopspeen en ook het duimzuigen was mij vanaf het eerste moment verboden. Verjaardagen, behalve die van mijzelf, haatte ik.

Toegegeven: in mijn peuter- en mijn kleutertijd als ook tijdens het opgroeien in mijn vroege jeugd waren de opvattingen over opvoeden anders; ik zou ze willen omschrijven als bekrompen en op Spartaanse leest geschoeid. Nadat wij later zelf kinderen mochten grootbrengen hadden wij een toenemende aandacht kunnen ontwikkelen door ons gewoon zo af en toe in hun belevingswereld trachten te verplaatsen. Het gebruik van een fopspeen en het duimzuigen hebben wij, zeker in de peutertijd, toegestaan. Bovendien was er genoeg keuze aan speelgoed. Het Lego bouwelement alsook die van andere merken en andere toepassingen zorgden ervoor, dat zelfs moeder of vader vlijtig mee bouwden. De lolly was, als zoethouder, al weer een tijdje uit de gratie.

Nu leven wij, zelf overgrootouders, al jaren in een wereld van economische en sociale crises en voelen we ons, vanaf halverwege de jaren zestig van de vorige eeuw, geleidelijk maar gestaag door onze regering steeds meer uitgekleed en tekort gedaan. De opgroeiende jeugd heeft echter in de meeste gevallen méér en ruimer van alles. Dat laat natuurlijk onverlet, dat dit voor vele duizenden kinderen in de eveneens duizenden gezinnen met een uitkering of een sociaal minimum niet van toepassing is. Dat is voor hen de realiteit maar voor menigeen de ver-van-mijn-bed-show.

“Kijk”, kraait de dreumes weer, met het beeldschermpje in de lucht zwaaiend: “Is Pinokkioo met ze lange neus.” Nog vóór de verjaardaggasten hebben kunnen reageren met: ‘mooi, zeg’, staat hij al weer met zijn vingertje routineus over de YouTube venstertjes te vegen en open te klikken. De tranen van verdriet zijn al weer opgedroogd.

Schrijver: Günter Schulz, 11 februari 2017


Geplaatst in de categorie: kinderen

4.0 met 1 stemmen 99



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)