Vervallen, verloederd, versleten, maar toch vitaal/ een soort prozagedicht
Het kan niet ontkend worden dat hij was komen opdagen, dat hij acte de présence had gegeven om het meubelstuk; de oude, leren vervallen bank, een erfstuk uit mijn ouderlijk huis, dierbaar, intens dierbaar omdat ik er eens, in lang, lang vervlogen tijden mijn destijds doodzieke lichaam en mijn doodzieke hoofd op had laten rusten als in de armen van de geliefde die mij nooit geschonken is, op te vijzelen, op te knappen als was het met de nodeloze make-up van een totaal overjarige actrice die geen doel meer diende, geen nut kon hebben.......
De kerven van de reparatie staan in het leer gegrifd en de kerven van eenzaamheid, verdriet en leed zijn gegroefd in mijn hart en ziel. Maar een nieuwe lente vertoont zich aan mijn venster.....I.II
Geplaatst in de categorie: emoties